Wyjrzałam przez okno. Jest pięknie – nadzwyczajnie kolorowo, z przewagą żółci, która w słońcu robi się jeszcze bardziej radosna.
Jak to jest, że dziecko potrafi pół nocy wysiedzieć na mszy w Wigilię Paschalną, bez marudzenia, z zainteresowaniem i zadowoleniem, a nie potrafi wysiedzieć 15 minut na nabożeństwie tzw. majowym?
Wybaczcie, nie potrafimy jeszcze pisać „normalnych” Okien (cokolwiek by to znaczyło)
Kiedy próbuję sobie wyobrazić Wieczność, przeszywa mnie… trudno to określić… niepokój(?), ból(?), ponieważ Wieczność jest… niewyobrażalna. Niewyobrażalne jest życie, które nie ma końca. Uciekam od wyobrażania sobie Wieczności, ale nie od myśli o obietnicy Wieczności.
Ustaliłyśmy z Mader na tajnej internetowej naradzie, że należy Wam się chociaż notka ;-) Wam - braci blogowa :) Dziękujemy, że nas u siebie linkujecie. Odwdzięczamy się słówkiem.
Tak myślę o Piotrze i Pawle - apostołach, których uroczystość dzisiaj obchodzimy. Boży gwałtownicy. …Zdradził, ale i zapłakał; zwątpił, ale i oddał życie; zwalczał, ale i cały oddał się na służbę.
W sobotę wieczorem przeżywałam z moją wspólnotą liturgię wigilii Zesłania Ducha Świętego. Słyszeliśmy słowa o Kościele. Zebrani z różnych stron Polski, każdy inny widzieliśmy, że jesteśmy Kościołem – wspólnotą ludzi, których łączy wiara w Boga Ojca, w Jezusa Zbawiciela i Ducha Świętego. …Nie, nie działo się nic spektakularnego, ale z pewnością działo się coś wielkiego. I ponownie, jak już wiele razy tego doświadczyłam, działo się poprzez liturgię, znaki. …Miałam pewność braterstwa, wspólnego celu, drogi.
Jestem w trakcie przygotowań do niedzieli, kiedy to nasza najmłodsza córka przyjmie po raz pierwszy Komunię Świętą. …Próbuję nie zgorzknieć. …Chodzi m.in. o piękno liturgii. Wiem, że nie wszystkim podoba się to samo, ale męczy mnie, gdy osoby odpowiedzialne za przygotowanie liturgii mówią o przepychu, bogactwie. A składają się na to ckliwe wierszyki, porozwieszane tiule, liczne podziękowania, niesione w darach przedmioty, które z pewnością nie będą użyte w czasie liturgii.
