Udaje mi się od jakiegoś czasu codziennie o 15.00 ustawiać na fejsie przypomnienie o Koronce ze słowami Jana Pawła II. Dzisiejsze były o Weronice.

Papież powiedział je w 2000 roku, w trakcie Drogi Krzyżowej w Koloseum:

„Odsłania się wówczas głęboka wymowa wydarzenia. Odkupiciel świata obdarzył Weronikę podobieństwem swojej twarzy. Chusta, na której odbiło się oblicze Chrystusa, staje się przesłaniem. Mówi poniekąd: Oto jak każdy dobry czyn, czyn prawdziwej miłości bliźniego, utrwala podobieństwo Odkupiciela świata w duszach tych, którzy go spełniają.

Czyny miłości nie przemijają. Każdy gest dobroci, zrozumienia, służby pozostawia w sercu człowieka niezatarty ślad — coraz pełniejsze podobieństwo do Tego, który «ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi» (Flp 2, 7).

Tak tworzy się tożsamość — prawdziwe imię człowieka.”

 

Nie mogę o tych słowach zapomnieć przez cały dzień. Żona, mama, babcia, córka, przyjaciółka... Niektóre z nich pisane dużą literą, jak Mader. Jakie jest moje „prawdziwe imię”? Jak dużo jest we mnie miłości, czynów miłości?.

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com