Czas płynie, coraz mniej zaglądam w miejsca dawniej kilkakrotnie dziennie przeze mnie odwiedzane. Taki znak czasu.

To również obnaża pewne wcześniejsze moje motywacje, oczekiwania, dążenia. I zapewne niewiele się we mnie w tej materii zmieniło, zmieniły się jednak sprawy wokół mnie, okoliczności, ludzie. Wciąż pojawia się we mnie pragnienie podzielenia się tu takim, czy innym odkryciem, jakimś przeżyciem, czy też cennym (wedle mojej oceny) doświadczeniem. Jednak, gdy zasiadam przed monitorem jakoś wydają mi się w tym momencie małoważne, nieistotne, niewarte przelewania ich tutaj... Blednieje ich "blask"?

Dlaczego więc dzisiejszy wpis? Bo podczas porannej lektury wczytałam się w wywiad z bp. G. Rysiem całość =>TUTAJ . Wiele cennych informacji zawiera, mnie szczegółnie spodobały się słowa:

 

Nie ma po stronie człowieka powodów, dla których Bóg miałby się w niego wcielać. Nie ma po stronie człowieka żadnych powodów, dla których Bóg powinien go kochać. Na tym polega najwspanialszy przymiot Boga – miłosierdzie. źródło

 

Tak wiele w nas, może tylko we mnie, pychy i zarozumiałości, że narodziny Jezusa, Jego życie, mękę, śmierć i zmartwychwstanie często traktuję (choć teoretycznie wiem, że jest inaczej) jakoby mi się od Boga należały. Tak bardzo przywykłam do tych faktów, że zatracam w nich poczucie obdarowania, Bożej łaski, JEGO MIŁOŚCI, a przede wszystkim tego, że w tych wydarzeniach jest prawdziwie obecny i dziś. Że przeżywanie tych zbawczych wydarzeń ma przede wszystkim wzbudzać we mnie wdzięczność i miłość, którą mam obdarowywać tych, co towarzyszą mi w tej życiowej drodze...

 

 

PS Zaczęliśmy naszą szkolną gazetkę internetową - to też zamuje mi sporo czasu. Zapraszam, można tam zaglądnąć, pamiętając jednak, że teksty tworzą dzieciaki 10-12 letnie :) => W (ch)murach trzynastki