Zaintrygowana blogiem majki, obiecałam, że i ja zamieszczę "moją" Mamę - Matkę Bożą z łezką, jak Ją nazywam :)

Ten obraz towarzyszył mi od dzieciństwa. Wisiał u mojego dziadka, po jego śmierci pozostał w tym samym domu, a ponieważ mieszkał tam mój wujek, on stał się jego właścicielem. Ilekroć do niego przychodziłam przykuwał moją uwagę. Zastanawiałam się dlaczego Maryja płacze i próbowałam rozpoznać, co to za przedmiot w dolnym lewym rogu. (ponieważ nie zmieścił się na całości, zeskanowałam dodatkowo tylko tę część ).

Moi rodzice w pewnym czasie zdecydowali zamówić taki sam obraz. Nie wiem ile miałam lat, ale pamiętam jeszcze do dziś w którym domu go z mamą odbierałam. Byłam bardzo zdziwiona i w pierwszym momencie obraz mi się nie podobał, był większy. Poza tym wszystko było chyba takie samo, choć jednak było inne. Dziś już mnie to nie razi, dziś on jest mój.

Od tego momentu mogłam każdego dnia wpatrywać się w niego. Już stale mi towarzyszył. Gdy zamieszkałam sama, rodzice sprezentowali mi go. Dziś, budząc się, mogę wpatrywać się w Nią każdego ranka :)

Jest piękna i chyba już wiem, Ona płacze nade mną, Ona płacze ze mną, dla mnie, we mnie. To małe dziecko to ja :) W chwili śmierci to Ona będzie trzymać mnie za rękę.

Gdy kolejnym rankiem będę się w Nią wpatrywać mogę ze spokojem wchodzić w nowy dzień, nawet, gdyby miał być ostatnim dniem na ziemi... Bo wiem, że TAM Ona mnie także przytuli  do siebie...

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Może ktoś zna historię tego obrazu? Kiedyś, będąc z uczniami na wystawie poświęconej II wojnie światowej, albo samemu Powstaniu Warszawskiemu, nie pamiętam, stał na sztaludze taki sam obraz, choć był znacznie większy. Czy to był oryginał? Nie wiem, jakoś nie przyszło mi wtedy do głowy, by spytać...