Napisałem w Gościu Niedzielnym, ze wczorajszą datą. Kto nie przeczytał, proszę bardzo.
Oj, oberwało mi się od czytelników za poświąteczny komentarz o liturgii. Cóż, nikt nie obiecywał że zawsze będzie łatwo.
Lato w pełni, o pogodny nastrój w takich okolicznościach nietrudno. Mimo to mam wrażenie, że w miarę rozwoju akcji (czyli mojego życia) świat wokół mnie staje się coraz bardziej absurdalny. Jak w dobrej, czeskiej powieści.
Jestem już zmęczony. Spokojnie. Nie chodzi mi o całokształt :) Chodzi o sprawę katastrofy smoleńskiej.
Kto się urodzi, musi umrzeć. To co się zaczęło kiedyś się kończy. Pozostaje tylko to "zanim dzban się rozbije u źródła i w studnie kołowrót złamany wpadnie"...
Słychać grzmoty. Tekst adhortacji został źle przetłumaczony! Zaczynają się wyjaśnienia. A ja?
Ks. Artur Stopka na swoim Facebooku napisał: "Zdumiewające, ilu ludzi zamiast choć spróbować zrozumieć, o czym mówisz, szuka sposobu, aby ci przyłożyć tylko za to, że mówisz nie to, co by chcieli usłyszeć".
Czytam jak niektórzy bronią oskarżycieli doktora G. przed opiniami prowadzącego sprawę sędziego. Iz niedowierzaniem kręcę głową.
