Stara ignacjańska zasada mówi, że rachunek sumienia to codzienna modlitwa. Nie będę się rozpisywać nad jej jakością w moim wydaniu ale ogólnie żyję w zgodzie z nią. Gdyby nie drobny fakt - wieczorem jestem w stanie sobie przypomnieć co najwyżej 2-3h wstecz. Zupełnie nie pamiętam co działo się rano, do południa, popołudniu, wczesnym wieczorem. Wiem, że wstałam, dłużej się pozastanawiam to nawet przypomnę sobie, że coś zjadłam, czasem jakieś konkretne wydarzenia też, ale poukładać je w logiczny ciąg kolejno w czasie już nie umiem. Zaglądam w pamięć a tam nie ma nic. Zupełnie nic.

Ostatnie prawie dwa tygodnie to ciągły kocioł - tłumaczenia, pisma, długie rozmowy, strategie, decyzje, zmiany, opcje, złe wiadomości, nowe pisma, nowe tłumaczenia,krótsze rozmowy, korekty, raporty, negocjacje, kolejne zmiany, kolejne decyzje... w koło proces nie ma końca. A w tym wszystkim słodyczą stają się negocjacje o sponsoring dla mojej świetlicy, czy konieczność jakiś zmian w serwisie, moderacja forum... - to krótkie chwile kiedy niekoniecznie mając czas, wyrywam się do świata, który jakoś tam znam, chyba tak odpoczywam.

W ciągu doby trzeba nie raz zmienić kilka razy decyzję. Jeszcze rano z przekonaniem mówiłam, że w przyszły weekend spotkamy się w górach, teraz wiem, że szanse na to są niewielkie. Co prawda nie ja lecę do Norwegii ale przez to zostaje mi cała biurokracja... czy uda mi się wyrwać choćby na tydzień wakacji przed rokiem akademickim?

... no właśnie akademickim... dziś się dowiedziałam, że mój Instytut zamykają, choć w "slangu" edukacyjnym mówi się na to "wygaszanie". Pierwszy rok oddelegowany do Gdyni, drugi również - mój trzeci... hmm... naprawdę nie wiem. Kolejne kończą normalnie. A ja się zaprę wszystkimi łapkami i zostanę w diec. pelplińskiej - bo taką mam fanaberię.

...idę się dziś wieczorem upić.

[edit]

No ok, nie upiłam się, ale za to spędziłam bardzo miły wieczór przy winie :) Potrzebowałam takiej odskoczni.