Jestem zmęczona i zniechęcona na to wszystko. Nie mam siły ani ochoty dalej ciągnąć, wymyślać, aktywować... Oczywiście chodzi o spotkania tego czegoś co szumnie nazywa się duszpasterstwem akademickim. Przecież nie chodzi o tak wiele, chodzi o możliwość zaproponowania studentom czasoprzestrzeni gdzie mogliby zająć się własną wiarą. Nic więcej. Nie wiem ile razy już próbowałam, nie wiem z ilu stron chciałam ugryźć problem, nie wiem ile odniosłam malutkich sukcesów tylko po to aby chwilę potem poczuć gorzki smak porażki... ile przeprowadziłam bardzo poważnych rozmów z duszpasterzem... nie wiem.

Szarpię się z tym drugi sezon. Po raz kolejny staje w punkcie wyjścia... tych ludzi których udało mi się pozbierać przez rok znów straciłam... nie może być duszpasterstwa bez duszpasterza. Ja go mogę zastąpić na jednym spotkaniu jak się schoruje ale nie jestem w stanie tego stale robić. Tam zwyczajnie brakuje sensownego księdza, który będzie chciał coś więcej zrobić niż wypić herbatę i pogadać o nowych filmach... Nie rozumiem dlaczego to ja mam myśleć nad koncepcją spotkania, nie rozumiem dlaczego to ja mam przygotować zawsze temat i próbować moderować rozmowę. Nie rozumiem dlaczego jak wprost żądam czasu na adorację to moje prośby i nalegania są puszczane między uszy... nie rozumiem dlaczego udaje nam się rozmawiać o wierze wtedy gdy DziArskiego księdza z nami nie ma... wściekam się bo właśnie wtedy on powinien być.

Zrobiliśmy Via Lucis, wyszła bardzo fajnie. Było mało osób ale nie szkodzi. Udało nam się połączyć te dziwne piosnki gitarowe z powagą i ciszą, efekt godny odnotowania. Proboszcz poszwędał się po kościele zanim zaczęliśmy i sobie poszedł. Po nabożeństwie pytam się DziArskiego czy już Farorz zauważył, że w parafii studenci działają, w odpowiedzi usłyszałam "nie sądzę" ...

Ja się wypaliłam, ja "moherowa babcia" jak mnie ksiądz ostatnio podsumował. Koniec tej aktywności.