O tym, że mrówka nie lubi psychologii to wszyscy wiedzą. Dlaczego? Hmm... pewnie przez same negatywne doświadczenia, spotykałam raczej nieodpowiedzialnych ludzi w tym zawodzie, którzy więcej przynosili szkody niż pożytku. Same zajęcia z tego przedmiotu nie były złe, jednak ja nie umiałam się nigdy wyzbyć poczucia zbędności opisywania w wielu słowach różnych stanów emocjonalnych a co gorsza przykładania ich do książkowych szablonów. Ja po prostu tak nie działam, żyję według serca a nie teorii pana profesora, który całe życie zastanawiał się jak jakieś zachowanie opisać tak aby do każdego pasowało. Powiem szczerze dla mnie to chore.

Dzisiejszy egzamin z psychologii składał się z dwóch części. Pierwsza opisowa, której nie można zakwalifikować jako sprawdzenia wiedzy bo pytanie brzmiało "Psychologia a życie". Postanowiłam nie słodzić, szczerość moim zdaniem jest ważniejsza niż "wypadnięcie dobrze" tak więc napisałam elaborat na 2 stron A4 w konwencji pierwszego akapitu. Druga część była ustna, tutaj już trzeba było coś powiedzieć i naprawdę się załamałam bo skończyliśmy takim dialogiem

mrówka: powiem szczerze, jestem uprzedzona do samego słowa "psychologia", czuję wewnętrzny opór, może przez wiele negatywnych doświadczeń z psychologiami

nauczycielka: no to co pani robi tutaj na tych studiach?!

mrówka: eee... to przedmiot umieszczony w moim toku studiów i muszę jak każdy inny go zaliczyć...

Jakby pani się spytała co ja robię tutaj na tym egzaminie to powiedziałabym jej, że zwyczajnie się męczę. Gdyby oburzyła się co robię na studiach psychologicznych to miałaby rację, ale... no właśnie ALE to są studia teologiczne i naprawdę wnerwiła mnie tymi słowami. Nie lubię psychologii i od dzisiaj jeszcze większy wstręt do niej czuję... Ciekawe jakby mnie w tej nauce zakwalifikowano...