Czytam Psalm 24. Że do Pana należy cały świat. Tak, wiem. W Jego ręku wszyscyśmy... A potem to pytanie:

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
którego dusza nie lgnęła do marności.

Piękne. Tak, wiem że Boga twarzą w twarz zobaczyć może i ten, kto nawróci się w ostatniej chwili życia. Wiem, że nikt w sumie nie jest godzien, nie zasługuje na przyjaźń z Bogiem, a wszystko w tym względzie jest darmo nam daną łaską.  Ale ten Psalm jest ważnym przypomnieniem, że jest różnica między prawym a nieprawym. I że prawy jest jak starszy niemarnotrawny syn: ty zawsze jesteś przy mnie, wszystko moje do ciebie należy...

***

To ostatnie tego typu tutaj rozważanie. Przynajmniej na czas jakiś. Za dużo takich rzeczy piszę. A co za dużo to niezdrowo. Dla mnie. Dla czytelników nie wiem...