Ten Psalm wydaje mi się duchowo obcy. Ale...

Czytam fragment Psalmu 45

Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha,
zapomnij o swym ludzie, o domu swego ojca.
Król pragnie twego piękna,
on twoim panem, oddaj mu pokłon

Odczuwam niechęć wobec takiego postawienia sprawy. Zapomnij o bliskich. Jeszcze bardziej "bądź piękna". Nie uważam, by powołaniem kobiety mogło być to, by była piękna dla swojego króla. Rozumiem, że taki nie inny kontekst kulturowy, ale nie podoba mi się to. Ale...

Gdy próbuję to odnieść d relacji Boga i człowieka - już wiem o co chodzi. O to samo, o czym mówił Jezus. O pozostawieniu wszystkiego dla Królestwa. Wszystkiego - dodam - co przeszkadzałoby być jego częścią. Przede wszystkim więc grzech. Ludzi o ile na drogo grzechu próbują mnie sprowadzić.

Bóg chce dla mnie nieba. Ale nie tylko dla mnie: dla wszystkich, w tym także dla moich bliskich. Do wszystkich kieruje wezwanie: porzuć to, co złe, wybierz drogi sprawiedliwości...