Paskudne uczucie, prawda? Ta bezradność....

Ile już razy w życiu? Nie policzę. W całkiem różnych okolicznościach.

Codziennie, od kilku lat...

Nie, może kiedyś, nie teraz...

Wczoraj...

W pierwszej chwili jej nie poznałem. Dawno jej nie widziałem, na dodatek miała maskę. No i fryzurę chyba inną, a to kobiety bardzo zmienia.

- O, widzę, że dziś ci lepiej - ucieszyłem się.
- Nie, dziś jest bardzo źle - odpowiedziała.

Zmylił mnie jej uśmiech. No i powiedz człowieku po czymś takim coś sensownego. Prócz tego, że cieszę się ze spotkania. Chciałoby się usłyszeć, że tak, że jest lepiej, prawie dobrze. Bo co powiedzieć, gdy jest źle? I wiem, że jeśli nie stanie się cud, lepiej nie będzie? Że rozumiem? Przecież nie mogę mieć pojęcia. Że współczuję? No i co z tego? Wiedziałem tylko, że nie mogę jej zbyć i uciec. Nie mogę i nie chciałem. Poczekałem przed wejściem do apteki. Córka koleżanki. Miała taką bujną, czarną czuprynę, gdy się urodziła...

- Lekarze mówią, że to choroba samobójców. Bo wielu nie wytrzymuje - rzuciła po wyjściu.

Co ja tam wiem o cierpieniu? Co wiem, jak się cierpiący czuje? Być. Towarzyszyć. Przez tę głupią epidemię nawet odwiedzać się trudno. Choć mieszkamy tak blisko siebie....

Dzisiaj...

Słowa. Deklaracje. I to nieznośne "jakoś się zrobi". Nic nie robi "się", prawda? Zawsze robi ktoś. Za konkretną cenę. Wysiłku, czasu. Czasem też pieniędzy.... A robiąc musi zdecydować: białe albo czarne, w prawo albo w lewo, tak albo inaczej. Nie ma miejsca na "jakoś"...

Jak można tego nie rozumieć? Nie wiem. Potaknąć, a potem mówić jakby temat nie został już poruszony?

Bezradność. Jakby się było przykrytym czapką - niewidką.

Szli czeredą. Całą szerokością chodnika i ścieżki rowerowej. W szóstkę? Może nawet ósemkę. Zszedłem do lewej krawędzi. Zastanawiałem się, czy nie będę musiał, jak to często miewam od paru lat na chodnikach, zejść im z drogi. Ale w końcu jeden ciut zwolnił i zrobił mi miejsce. Co za ulga. Nie jestem niewidzialny...