Pisał ktoś niedawno o pryncypiach. Mniejsza o to co konkrtnie. W każdym razie zacząłem się zastanawiać: a jakie są moje pryncypia?

Myślę, że powinny wyglądać jakoś tak:

1. Jest (jeden) Bóg.

2. Bóg jest dobry, ale właśnie dlatego jest też sprawiedliwym sędzią, który dobro wynagradza, a zło karze.

3. Dusza stworzonego przez Boga człowieka jest nieśmiertelna, ale nie zasługujemy na niebo, bo jesteśmy grzeszni.

4. Syn Boży stał się człowiekiem, umarł na krzyżu i zmartwychwstał, aby odpuścić nam grzechy;  byśmy mogli osiągnąć niebo nie dzięki swoim uczynkom, ale dzięki wierze z w Tego, który wziął na krzyż nasze słabości i nas usprawiedliwił.

5. Wierzyć to mówić Bogu tak zarówno swoim słowem, jak i też swoim życiem.

6. Jeśli wierzę, czeka mnie niebo. W którym będę nie tylko duszą, ale i zmartwychwstałym ciałem.

Chyba takie są właśnie moje pryncypia, jeśli chodzi o spojrzenie na życie, na jego sens.

Gdybym miał formułować pryncypia dotyczące życia społecznego, to sformułowałbym tylko dwa, z których wszystko inne wynika.

1. Wszystkich nas stworzył jeden Bóg, i wszyscy możemy tak samo skorzystać z Bożej oferty zbawienia.

2. Wszyscy jesteśmy braćmi. 

Z tych dwóch powinny wynikać wszystkie inne...