Trochę się boję, że z lęku przed epidemią wpadamy w wiarę zabobonną...

Epidemia... Nie ma co się rozwodzić. To trudna próba. Nic dziwnego, że wierzący szukają pomocy u Boga i wszystkich świętych. Tak się jednak zastanawiam czy nie ma w tym jednak trochę zabobonu. Żeby nie było niejasności: nie chodzi mi o to, że prosząc o oddaleni zarazy oddajemy się Bogu Ojcu, Jezusowi (o Duchu Świętym zapominamy) Maryi czy innym świętym. Trochę mnie jednak martwi, że... Mówiąc obrazowo: że Matka Boża Częstochowska skuteczniejsza od Piekarskiej. Że modlitwa przed tym czy tamtym wizerunkiem będzie skuteczniejsza, niż modlitwa przed innymi albo i modlitwą w izdebce bez obrazów. Szukamy "sposobów" na Pana Boga? To chyba nie ma sensu.

Epidemia potrwa tak długo, jak długo Pan Bóg pozwoli. Nie powstrzymując - jako Pan Przypadków - naturalnego biegu rzeczy. Bo myślę, że ta epidemia to ciągle dla ludzi szansa na nawrócenie. Gdy wygaśnie wskutek naszych błagań zbyt wcześnie, może nie przynieść tego, co w zamysłach Bożych przynieść miała. Być może zwrócenia serc ku Bogu, który jest Panem; uznania, że On nim jest, nie kto inny. Czy tak jest - nie wiem, nie znam Bożych zamysłów w tym względzie (znam w innych: tych, które są objawione w Piśmie Świętym). Ale... Przecież sporo nagrzeszyliśmy, prawda? O braku szacunku do życia wspomina modlitwa zawierzenia, którą odmówią biskupi w niedzielę dziś na Jasnej Górze. Mowa w niej o profanacjach Najświętszego Sakramentu, o kpinach z Matki Najświętsze. No i o niezgodzie. A ja mógłbym podać trochę więcej. I nie chodzi o to, że nie potrafimy zmienić innych, ale że często sami, w imię niby tolerancji, na te grzechy zezwalamy. A ci, którzy nie zezwalają... Często używają języka tak dalekiego od Ewangelii, że to jest antyświadectwem.

Nawróćmy się. Szczerze. Klęknijmy przed Bogiem, nie przed naszymi bożyszczami, które postawiliśmy na miejscu Boga prawdziwego. Potem zobaczymy...

Ale obawiam się, że prędzej epidemia minie, niż się nawrócimy. No, chyba że po tej przyjdą kolejne...