Czyli o miłości i obojętności.

Przeczytałem dziś krótki fragment jednej z Ewangelii. O potencjalnym uczniu Jezusa, któremu Ten powiedział, że idąc za Nim nie idzie "dokądś"; że lisy mają nory, ptaki gniazda, a Syn Człowieczy - tak Jezus pisze o sobie - nie ma miejsca, gdzie by głowę skłonił.

Nie przywiązywać się - pomyślałem. Zostawmy przywiązanie do ludzi, bo nie o tym mówił tu Jezus.  Choć i tu granica między nieprzywiązywaniem się a obojętnością bywa mocno rozmazana. Zostawmy rzeczy - zbyt to błahe. Zatrzymajmy się na "sprawach". Dla księży tą "sprawą" bywa parafia, dla katechetów szkoła dla innych jeszcze inne wyzwania. "Nie przywiązywać się", bo dziś tu, jutro tam....

Jeśli "sprawa" jest niewypałem albo staje się anachronizmem, chyba jak najbardziej. Jeśli jednak ciągle jest czymś ważnym, czymś co może przynosić dobre owoce, to nieprzywiązywanie się jest marnotrawieniem dobra. Często zresztą dla innego przywiązania. Do własnej kariery. Z Synem Człowieczym idę to tu, to tam, ale nie tylko mam zawsze mam gdzie głowę skłonić, ale i wygodne krzesło się znajdzie. Sprzedając dobro dla egoizmu pokazuję, że dobro jest mi obojętne. Zdradzam miłość.

Tak jest wtedy, gdy mowa o człowieku, który sam zaangażował się albo powinien się zaangażować w sprawę. Są jednak i ci, którzy stoją z boku. Którzy nie czują "sprawy" albo i wolą jej nie rozumieć. Są jak nowy zarządca majątku, który nie patrząc na to, co już zrobiono, tworzy nowe. Jakby od niego wszystko dopiero się rozpoczynało. Tworzy nie zawsze sensownie, nie dbając jednocześnie o to, co wcześniej zrobiono i doprowadzając to do ruiny. 

Takie nieprzywiązanie bardzo dalekie jest od troski o dobro. Także więc i od miłości...

Wracam myślą do modlitwy króla Ezechiasza (to u Izajasza) "Mieszkanie me rozbiorą i przeniosą ode mnie jak namiot pasterzy". On myślał o śmierci. Ale to też obraz bezwzględnej obojętności; takiej obojętności, jaką na ludzkie krzyki ma śmierć. Obojętności, która chwilę posprząta i sprawy nie było...