Kapitalne są w ostatnich dniach te czytania z Ksiąg Samuela o Dawidzie, nieprawdaż?

Dawid pod wieloma względami święty nie był. I nie chodzi tylko o słynne cudzołóstwo z Batszebą, a potem, gdy sprawa mogła wyjść na jaw, zabicie męża owej kobiety. Strasznie brzmią rady, jakich pod koniec swego życia udziela Salomonowi. Ale z całej tej postaci przebija niezwykła prawość. Zaskakująca zwłaszcza wtedy, gdy już stanie się władcą. Czytania tego tygodnia świetnie ten jego rys charakteru uwypuklają: prawość zrodzona z szacunku do Boga; był taki, bo uważał, ze Bóg by chciał, by on taki był.

Wbrew pozorom to nie tak częste zjawisko. Dzisiaj znaczy się. Dzisiaj... Miewam czasem nieodparte wrażenie, że oddawanie czci Bogu i prawe życie to jakby dwie, niezwiązane ze sobą sprawy. Oczywiście ci bardzo zatroskani o Bożą część zachowują jakoś tam poprawność. Ale brak im tego błysku Dawida. tego ciągłego konfrontowania swojego życia z wymaganiami, jakie stawia Bóg. Stąd zaniedbują drobiazgi. Ot, zwyczajny szacunek do drugiego człowieka, życzliwość, prawdziwą pokorę... I z czasem okazuje się, że właściwie niewiele odbiegają od średniej. Ot., zwykły wyznawca jakiegoś tam światopoglądu, tyle że religijnego. Sól utraciła smak, lampa zazdrośnie została schowana w komórce...

Chyba coraz bardziej rozumie i cenię papieża Franciszka. On właśnie ma ten "błysk Dawida". Niektórzy zarzucają mu, że odziera papiestwo z dostojeństwa i godności. A mnie się czasem wydaje, że bardzo chce nam pokazać, na czym powinno polegać prawdziwie chrześcijaństwo. I gdybyśmy to rozumieli i praktykowali, on takich gestów wykonywać by już nie musiał...