Piękne. Tylko...

Trzeba zaufać Bogu i wtedy wszystko jest w porządku - słyszę tu i ówdzie rozentuzjazmowanych chrześcijan. A jak ktoś nie potrafi zaufać, to coś z jego wiarą jest nie tak... Słucham i w zasadzie przyznaję rację. Ale...

Zastanawiam się, co znaczy "jest w porządku". Czy to znaczy, że nie będzie "ciemnych dolin"? A może tylko, że w "ciemnych dolinach" sobie poradzę? To chyba trzeba jasno rozgraniczyć. A jeśli jednak życie blisko Boga nie gwarantuje, że "ciemnych dolin" nie będzie, to nie ma co marudzić, że ludzie, nawet wierzący, czasem się boją. Bo to nie jest tak, że jeśli człowiek czegoś się boi, to coś z jego wiarą jest nie tak. Choroba? Można nie bać się śmierci, ale bolesnego umierania - chyba jak najbardziej.  Można ufać, że Bóg zawsze pomoże, ale nie jest przecież brakiem zaufania Bogu, że człowiek boi się utraty pracy. Perspektywa pustych garnków czy niezapłaconych rachunków za mieszkanie nie jest czymś, o czym można myśleć bez obaw...

Przyznaję, nie lubię teoretyków zaufania. Takich, co to głoszą potrzebę zaufania Bogu kiedy wszystko układa się po ich myśli. I muszą się mocno nabiedzić by znaleźć w swoim życiu jakąś sytuację, kiedy, tak od biedy, musieli zdaawa egzamin z tego zaufania. Bo dopóki człowiek nie stanie przed próbą, taką prawdziwą, trudną, tak naprawdę nie wie o czym mówi. Łatwo np. mówić o tym jak pokonuje się górskie przepaści. Trudniej nad nimi przejść. Lęku przed wysokością, zwłaszcza jeśli ktoś nie jest przyzwyczajony, nie da się pokonać powiedzeniem światu, że nie boję. Trzeba się przełamać i zaufać. Swojemu rozumowi, który podpowiada, że to jest do przejścia, swoim umiejętnościom, tym, którzy szlak wyznaczyli... I nie jest tak ważne czy się boję czy nie. Ważne czy pójdę dalej czy się cofnę...

Podobnie jest chyba w życiu wiary. Jezus ze strachu przed czekającą Go męką pocił się krwawym potem. Nie sądzę, by od swoich uczniów domagał się, by przyjmowali cierpienie z uśmiechem. On wie jak jest. Ważne, by jeśli cierpienia nie da się uniknąć, z pokorą je przyjąć...