Od Stogu Izerskiego przez Beskidy i Tatry po Przełęcz Bukowską. Sprawdziłem podczas tych wakacji. Właściwie nic się nie zmieniło.

Podobno bywają tacy ludzie, którzy lubią podejmować ciągle nowe wyzwania. Górskie wyzwania znaczy się. Ja należę jednak do innego gatunku. Nowe? Owszem. Ale lubię też odwiedzać miejsca, w których już byłem. Nawet jeśli - jak na Babiej - byłem razy dziewiętnaście, chętnie polezę po raz dwudziesty. Dziwne prawda?

W każdym razie mnie samemu się tak czasem wydaje. Chodzi o piękno gór? Pewnie trochę tak. Szkoda, że nie oddają tego żadne słowa, fotografie czy nawet filmy. Chętnie bym się wtedy z czytelnikami podzielił. Niestety, piękno gór to nie tylko to, co widać czy słychać, ale wszystko, co czuje się wszystkimi zmysłami i całym sobą. Nawet nie próbują ująć tego w słowa.

Pewnie chodzi mi też trochę o to, by patrząc na góry dostrzec Boga. Stwórcę tego piękna. Krajobraz surowy, wręcz ascetyczny, a przy tym niesamowicie malowniczy, pełen cudnych detali. Niesamowite połączenie. Tak, to prawda, że najlepszą księgą o Bogu jest Biblia. Ale Księga Przyrody, wolna od słów, pomaga ogarnąć to, czego słowami wyrazić się nie da....

Myślę jednak, że coraz częściej chodzę w góry, by w zmienności świata zobaczyć jakąś stałość. Tak, to prawda, że krajobrazy i miejsca trochę się zmieniają. Tam gdzie był młodnik, dziś rośnie wysoki las; gdzie był wysoki las odsłonił się szeroki widok. Ale zasadniczy zrąb tego wszystkiego jest ciągle ten sam. Z perspektywy życia człowieka przynajmniej. Jest niezmienny jak niezmienny jest Bóg. I ciągle taki sam niezależnie od tego, czy pełen energii biegnę pod górę, czy zmęczony człapię noga za nogą.

Bóg się nie zmienia. Dziś jest taki sam jak wiele lat temu, gdy zaczynałem swoją z Nim wędrówkę. To dobrze. Bo to znaczy, że Bóg ciągle jest tam, gdzie radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Nie tam, gdzie nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość i inne...