Oczywiście. To jasne. Tylko w praktyce jakby jest inaczej.

Wiem, że są sprawy wazne i mniej ważne. Obrona ludzkiego życia jest czymś wazniejszym, niż obrona jego mienia. Uchronienie kogoś przed zejściem na droge prostytucji ważniejsze niż namawianie go, by przestał pracować w niedzielę. Dlatego rozumiem, że w jednych sprawach alarmuje się głosniej, o innych mówi mniej. Tylko smuci mnie, że czasem walcząc o zachowanie któregoś z przykazań lekceważy się inne. Jakby cel uświęcał środki. Dlatego w ostatnim Gościu napisałem:

Nie wybiórczo!

O związek wiary z życiem apelował nuncjusz apostolski, abp Celestyno Migliore podczas odbywającej się w sejmie konferencji „Chrześcijanin w życiu politycznym”. Jego zdaniem siła polityczna polskiego katolicyzmu „nie może być redukowana jedynie do przemyśleń, do działań nielicznych osób zaangażowanych bezpośrednio w polityce”, ale „wymaga przede wszystkim związku między wiarą i życiem większości, czasem milczącej, ale na tyle czujnej, że idzie ponad i patrzy dalej, niż jakakolwiek konkretna przynależność polityczna”.

Wydaje mi się, że to bardzo ważne przypomnienie. Ale żeby nie rozmyć co znaczy związek wiary z życiem proponuję przełożyć ja na konkret.  Nie, nie Kazania na Górze, bo tam ideały postawione są bardzo wysoko. Na początek dziesięciu przykazań. Ot, po pierwsze, gdyby chrześcijanie w życiu publicznym zwrócili uwagę, by na pierwszym miejscu stawiać Boga, a nie „ojczyznę” czy „honor”. Albo gdyby, po drugie,  pamiętali, by nie „używać” Boga do załatwiania swoich spraw. Powinni, po trzecie, proponować rozwiązania szanujące prawo do niedzielnego odpoczynku. Po czwarte, piąte i szóste – wiadomo. Powinni wpierać rodzinę, przeciwstawiać się sprowadzaniu człowieka do roli przedmiotu i promować czystość w międzyludzkich relacjach. Ale po siódme, nie powinni zgadzać się na jakąkolwiek formę nierównego podziału obowiązków i przywilejów między obywateli. Po ósme, powinni przeciwstawiać się kłamstwu, półprawdzie i pomówieniom w życiu publicznym. Zaś po dziewiąte i dziesiąte – powinni wyzbyć się pragnienia zdobycia tego, co im się nie należy. Za dużo? Chrześcijanie dążąc do przebudowy życia społecznego nie mogą koncentrować się na jednych przykazaniach, a lekceważyć inne.