To niesamowite wrażenie, gdy moje, niegodne ręce stają się ołtarzem, na którym zwykły, biały chleb staje się Ciałem Chrystusa.

Do Piekar znów przyszły ogromne rzesze mężczyzn. Znów, jak co roku otoczyli kalwaryjskie wzgórze wielką i głodną rzeszą. Głodną Chrystusa. Widać to było po kolejkach do konfesjonałów i po ilości tych, którzy chcieli nakarmić się Chlebem Życia. Po raz pierwszy, odkąd pełnię w Piekarach te posługę, zabrakło mi komunikantów. A komunikowałem aż do zakończenia Mszy. Nie byłem zresztą wyjątkiem. Wielu z nas, szafarzy,  w tym roku przychodziło do kalwaryjskiego kościoła z pustymi już naczyniami. Głodnych było bardzo wielu.

Tak sie zastanawiałem... Gdyby zabrakło nas, kto pomógłby Jezusowi nakarmić tę wielką rzeszę? Ale tak realnie...

Dla mnie fenomen Piekar to przede wszystkim charyzmat spotkania. Nie znam miejsca, w którym naraz zgromadziłoby się tylu pobożnych mężczyzn na raz. Niesamowite wrażenie robi, gdy stoi się otoczonym kregiem prawie samych mężczyzn i rozdaje sie im Komunię. Starsi, w kwiecie wieku, młodzieńcy i mali chłopcy, którzy przyszli z ojcami. Tacy, na których można spojrzeć z góry i tacy, którym upodając Ciało Chrystusa trzeba odwrócić dłoń, bo inaczej by się nie sięgało. Każdy ze złozonymi bardziej lub mniej starannie rękami. I każdy, stary, młody, przystojny czy pryszczaty z tą nabożną twarzą. Skoro jeszcze tak wielu jest takich mężczyzn, kryzys wiary na pewno jest znacznie płytszy, niż to się niektórym wydaje.

Dla mnie jako szafarza jeden jeszcze moment tej uroczystości ma szczególne znaczenie. Chwila, gdy trzymam otwartą w puszkę w ręku, a kapłani wypowiadają słowa konsekracji. To takie dziwne zamienić się na chwilę w ołtarz, na którym chleb staje się Ciałem Chrystusa. Niesamowity zaszczyt. Naprawde, jest czego zazdrościć. Bo przecież niewielu ma okazję, by - jak szafarze - móc adorowac Jezusa, którego trzyma w rekach. Nie tylko zresztą w Piekarach. Zawsze gdy idziemy do chorych. To trochę jak byc Maryja czy Józefem. Oni też mogli oddawać cześć Jezusowi trzymając go rękach.

Ale to przede wszystkim zobowiązanie. Powinienem na codzień być kimś, kto pomaga Bogu schodzić na świat...