"Wielebni! Czasami tak sprawujecie Najświętszą Eucharystię, że mam ochotę zapytać, czy jesteście wierzący..."

Taki tekst znalazłem na twitterze:

Uderzyło mnie to tym bardziej, że w ostatnim czasie z racji oczywiście świąt Bożego Narodzenia, do kościoła zaglądałem bardzo często. Nie tylko do swojego parafialnego. Uczestniczyłem w wielu mszach i nabożeństwach. I niemal wszędzie gdzie byłem, krew mnie zalewała jak widziałem nie tyle ludzi świeckich (choć tych również), a kapłanów Boga Najwyższego którzy wpadli już chyba w taką rutynę obcowania z... no właśnie... z kim? Doskonale to widać na przykładzie ich przyklęknięcia przy przejściu przez środek kościoła. Niestety coraz częściej kojarzy mi się to z kolejnym po oddychaniu czy przełykaniu - odruchem bezwarunkowym.

Kiedyś pewien ksiądz opowiadał mi, jak to będąc zmęczonym po całym dniu spowiadania i odprawieniu kilku mszy, przyszedł do domu, otworzył lodówkę i przyklęknął. Mi też zdarzyło się przyklęknąć w kinie, przechodząc przez środek sali. Wtedy było śmiesznie. Niestety śmiesznie przestaje być, kiedy księża z rozkojarzeniem, bez refleksji przyklękają (albo przykucają - bo takie kwiatki też widziałem) przed Najświętszym Sakramentem schowanym w tabernakulum. Ich odruchy bezwarunkowe mnie przyprawiają o odruch wymiotny. Serce mi się kraje i nóż w kieszeni otwiera, kiedy widzę jegomościa w sutannie który zamiast pokazać mi swoim zachowaniem, że tam w tabernakulum jest Bóg - istota nieporównywalnie wyższa od największego ziemskiego króla czy władcy - robi coś w rodzaju skłonu, no może nawet przyklęknięcia... takiego na odwal się.

W swojej karierze katolika, czyli tak świadomie już od ponad 20 lat, widziałem wiele wygibasów. Najczęściej jest to przyklęknięcie z jednoczesnym odwróceniem głowy, bo coś ciekawe dzieje się zakrystii (widać że księża nie myślą wtedy o Tym Który Jest w tabernakulum). Jest też przyklęknięcie boczne - pojawia się wtedy gdy ksiądz z jednej nawy biegnie szybko do drugiej i nie ma czasu żeby nawet twarz odwrócić do tabernakulum. Zdarzają się i tacy którzy sobie dygną jak panienki. Ostatnio widziałem księdza który przyklęknął w stronę... wiernych - „boko-tyłem” do Boga. Takich kwiatków jest naprawdę wiele... Czy to tak trudno zrobić to z godnością, powoli? Co sprawia że księża tak nie robią? Lenistwo? Rutyna?

Najsmutniejsze jest jednak to, że do tej pory widziałem zaledwie dwóch (!) księży którzy byli święcie przekonani o tym, że mają do czynienia z Bogiem prawdziwym. Msze którym przewodniczą są odprawiane bez pośpiechu (a i tak każdy wyrabia się w godzinę), do tego ten majestat. Najbardziej podoba mi się jednak u nich moment gdy zabierają się za puryfikację, czyli „czyszczenie” naczyń liturgicznych. Po tym można doskonale poznać kapłana dla którego Bóg jest naprawdę ważny, bo ważny jest dla niego KAŻDY nawet najmniejszy fragment konsekrowanego chleba. Księżom tym puryfikacja zajmuje nawet 10 minut. Ksiądz Tomek np. ma to do siebie, że bardzo uważnie ogląda każdą patenę, później kielich - nawet po wypiciu wody. Lubię też to, że często nie pozwala dotykać kielicha nawet służbie liturgicznej - ten ma stać przez całą mszę na ołtarzu i jest przynoszony tam przez kapłana (tylko w wyjątkowych sytuacjach robi to osoba świecka). Drugi z księży jest egzorcystą - być może to z tego powodu da się u niego wyczuć, że to co robi podczas mszy dzieje się realnie. Że nie jest to część jakiegoś przedstawienia. Żaden cyrk albo rytuał. Nie mówię, że my świeccy jesteśmy super OK, bo niestety często robimy gorsze rzeczy. Ale jednak od księdza, w tym temacie wymaga się dużo więcej. Bo jeżeli on pokazuje mi, że to co robi nie jest dla niego poważną sprawą, że jest to zbudowane tylko na pewnych umownych gestach a nie na żywej relacji z obecnym tu i teraz Bogiem - to w jaki sposób ja mam zacząć traktować Boga w Najświętszym Sakramencie poważnie?