Pojechałam nieco wcześniej wczoraj, by umożliwić mojej mamie udział w pogrzebie jej znajomej, którą, przykutą do łóżka od wielu lat, odwiedzała. Pod nieobecność taty, który pojechał z moją siostrą na wycieczkę do Paryża, mama jest uziemiona. Tzn. nie jest w stanie chodzić daleko sama, jeszcze po operacji biodra nie doszła do pełnej sprawności.
Chcę zakończyć temat turecki, stąd wrzucam zaległe sprawy, choć teraz nie wywołują już takich emocji, jak krótko po przyjeździe. Wybierając zdjęcia do tego wpisu miałam problem z wyborem, wszystkie wydawały mi się piękne.
Najbardziej czekałam na te dni, w których zwiedzać mieliśmy Kapadocję. Niestety, lot balonem nie wypalił, ale to jeszcze przede mną, znów jedna rzecz do uzupełnienia ;o)) Pilotka powiedziała, że bywają kilkudniowe wyjazdy właśnie w ten rejon... więc może kiedyś...
W naszej podróży po Turcji, mieliśmy też dni, kiedy odpoczywaliśmy nad morzem. Wcześniej nad M. Egejskim, potem w 9 dniu pielgrzymki na piaszczystych plażach M. Śródziemnego. Lubię pływać, ale w tych morzach muszę długo oswajać się z silnie słonym smakiem wody. W Kizkalesi jednak nadarzyła się okazja niebywała, by przepłynąć około 200 m do wysepki, na której znajdował się Zamek Dziewicy.
Czasem się smucę, gdy wszystko wskazuje na to, że ktoś w sposób celowy działa przeciwko mnie. Oczywiście, nie mam pewności, że moje odczucia są trafne, bo nie wejdę w intencje drugiej osoby. Nie poznam motywacji, a to, co czuję niekoniecznie odzwierciedla prawdę. Bywa, że sprawia to wyłącznie zbieg okoliczności. Chcę ufać, że tak właśnie było tym razem.
Zabiegi socjotechniczne zazwyczaj zafałszowują prawdę. Nie pozwalają, by wyszła na jaw, stąd zastanawiam się na jej etyczną stroną. Jeśli ma służyć dobru tego wobec kogo się ją stosuje, chyba jest dobra. Jeśli ma na celu zafałszowanie prawdy, przedstawić kogoś w jaśniejszym, nieprawdziwym świetle, zatuszować czyjeś sukcesy, czy grzeszki, zadbać o to, by inni nie zauważyli czegoś cennego lub pogrążającego, by ocenili słabiej lub wyżej niż na to zasługuje czyjeś działanie, w sztuczny sposób wpłynąć na oglądalność, etc. to jest to zabarwione negatywnie. Jeśli wywołane zazdrością, nieżyczliwością, chęcią zabawienia się innym człowiekiem wtedy na pewno jest złe. A podwójnie złe, jeśli dzieje się to w mediach katolickich, nawet jeśli to działanie na małą skalę.
Od zawsze, moim dzieciakom ze scholi, po niedzielnym śpiewaniu życzę „smacznego obiadku”. Z początku to bawi dzieci, ale gdy się przyzwyczajają, sami życzą tego samego. Tym bardziej cieszy mnie życzenie papieża Franciszka po niedzielnym Anioł Pański, a teraz raczej Regina Coeli, ”dobrego obiadu”.
Kromka Słowa Bożego na Niedzielę Miłosierdzia (C) 7 kwietnia 2103
Jakoś ostatnio trudno mi wykrzesać z siebie słowa, by się nimi tu podzielić. Rozpoczęte cykle z wyjazdu do Turcji i Kroniki Rodzinnej, czekają na zakończenie. Może w przyszłym tygodniu spróbuje je sfinalizować – to dość czasochłonne. Ostatnio odkryłam, że zwyczajne czynności, do których po latach powróciłam, sprawiają mi więcej przyjemności. Nawet gdzieś tam po głowie plączą się myśli, by się z blogiem pożegnać. Ale nie chcę podjąć tej decyzji zbyt pochopnie, jak uczyniłam to wcześniej dwa razy.
Po raz pierwszy zobaczyłam ją, gdy moja mama pokazała mi otrzymaną od sióstr Służebnic Ducha Świętego (werbistek) koronkę ku czci Ducha Świętego, na której znajdowała się jej reprodukcja. Potem otrzymałam taką maleńką na rekolekcjach. Moja mama wyraziła wtedy pragnienie, bym jej też taką załatwiła. Poprosiłam kogoś, kto miał ich kilka, ale zostałam odesłana do internetu. Suma sumarum nie doszłam do tego nigdy. Nie wiedziałam tych kilka lat temu, że będę mogła moim rodzicom ofiarować tę ikonę – własnoręcznie wykonaną.
