Jakże wielki jesteś, Panie. Jakże godzien, by Cię sławić. Wspaniała Twoja moc. Mądrości Twojej nikt nie zmierzy. Pragnie Cię sławić człowiek, cząsteczka tego, co stworzyłeś. On dźwiga swą śmiertelną dolę, świadectwo grzechu, znak wyraźny, że pysznym się sprzeciwiasz, Boże. A jednak sławić Ciebie pragnie ta cząstka świata, któryś stworzył. Ty sprawiasz sam, że sławić Cię jest błogo. Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie. (św. Augustyn, Wyznania, księga I)

Serduszko -

Lata temu kupiłam jako cegiełkę w Klice - Stowarzyszeniu Osób Niepełnosprawnych i ich Opiekunów

Niech posłuży do ilustracji wierszyka, fot. prorok

 

Serce

Serce gliniane niedomalowane

Tu - wypełnione czerwienią

Tam - wyblakłe

Serce człowiecze niedomalowane

Tu - wypełnione Bogiem, rozlane miłością

Tam - puste, pokryte grzechami zaniedbania

niczym niezaorany ugór nie wydaje plonu

Serce gliniane

nadszarpnięte zębem czasu

Serce człowiecze

popękane słabością

wykruszone zranieniem

A jednak  - piękne w swym nieidealnym kształcie!

Po części odbija blask Stwórcy

Serce gliniane

wykonane z dziecięcą prostotą,

mimo ułomności stworzenia i dzieła

włożono weń całą ludzką miłość

Serce prostaczków

Serce rozumne ważące każde słowo, aby najpełniej oddać Mądrość Stwórcy

Moje serce niedomalowane

złożone w Sercu Boga

wykrwawione grzechem

w Bożym przebaczeniu uczy się mozolnie znosić samą siebie

i stawiać małe kroczki w miłości bliźniego!

Moje serce niedomalowane

pragnie sławić Twoją Mądrość Panie!