Piękny jesteś, mój Panie,

w łódeczce serca

na ołtarzu ludzkich spraw

uciszasz spienione bałwany emocji

Fale zwątpienia rozbijają się o pewność Twojej Obecności

-gdy stoisz tu nieporuszony, niezmienny w swojej Miłości –

Mądrością ogarniasz wszystko

Jak sternik czuwasz, by dusza ludzka nie rozbiła się o skały cierpienia

Mój okręt życia miotany udręką win

wyrzuconych za burtę życia kapłańskimi dłońmi

Przywróconą lekkość duszy mąci pamięć dawnych czynów

- wciąż żyją one w sercach wielu -

jak prąd wsteczny spychają mnie w otchłań beznadziei

Kadłub statku obciążony balastem niezawinionego cierpienia

za duży ten ładunek jak na łajbę, którą jestem

A przecież Ty czynisz sobie mieszkanie w moim wnętrzu

 -jestem niczym przed Tobą-

klęczę przed Tobą nie mając Ci nic do ofiarowania

jedynie zmęczenie ciała, skołatane nerwy,

wieczne błądzenie i poszukiwanie,

tysiące pytań – bez odpowiedzi,

grzechy miłości własnej,

egoizmu, który w bólu ustępuje pierwszeństwa Twojej Woli

Zanurz po raz kolejny moje grzechy w bezkrwawej toni Twojej Ofiary

I podmuchem Ducha Świętego w żagle,

w promieniach Twej uświęcającej Łaski

poprowadź łódeczkę życia

-przez odmęty świata-

po czystych wodach Twojego miłosierdzia

bezpiecznie do portu zbawienia!

***

Bądź uwielbiony w mej słabości, w niej jaśniejesz w blasku swojej Mocy!