"Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa" (Rz 10, 17) . Gdy Piotr głosi Jezusa, Duch Święty działa!

Ostatni dzień Rekolekcji Wielkopostnych. Kapłan przyjmuje podziękowania i już w całkiem swobodnej rozmowie z parafianami mówi: „Jest taki żargon w naszym kapłańskim środowisku  -  jeżeli chcesz usłyszeć dobre kazanie, to sam sobie je wygłoś, a jeśli chcesz przeczytać dobry tekst, to sobie go napisz”.

Zastanawiam się: „Co to znaczy, że tekst jest „dobry”? Co znaczy „dobre” kazanie, czy homilia?

Myślę, że odpowiedź znajdujemy w Dziejach Apostolskich: „Kiedy Piotr jeszcze mówił (…), Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki” (Dz 10, 44). Piotr przemawia do pogan. Wygłasza kazanie, którego treścią jest Osoba Jezusa Chrystusa. Opowiada o mocy Ducha Świętego, którym Jezus został namaszczony, o Jego dobrych czynach, uzdrowieniach, których dokonał wśród ludzi. Wreszcie o Jego Śmierci i Zmartwychwstaniu, którego apostołowie są świadkami, gdy ”jedli z Nim i pili, po Jego Zmartwychwstaniu” (Dz 10, 41). Piotr dzieli się swoją wiarą w Jezusa i daje świadectwo o tym, że „każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów” (Dz 10, 43).

I wtedy, gdy Piotr mówi, następuje wylanie Ducha Świętego na słuchających go pogan. Dom Korneliusza staje się miejscem chrztu pierwszych wiernych pochodzenia pogańskiego.

Prawdziwość głoszonej przez Piotra Ewangelii o Jezusie potwierdza Duch Święty, który rozlewa się darami (charyzmatami) jeszcze przed formalnym przyjęciem chrztu przez słuchających pouczeń Piotra mieszkańców Cezarei.

Piotr jest człowiekiem modlitwy. Miewa widzenia, daje się prowadzić Duchowi Bożemu. Dlatego Jego pouczenia (kazania, katechezy) nie są jedynie poprawnym teologicznie (dogmatycznie) wykładem, ale są pełne mocy Ducha Świętego, którym wypełnione jest serce Piotra. Kiedy Piotr głosi, Duch Święty działa! Piotr słowem dotyka ludzkich serc, bo Jego homilie wypływają z serca wypełnionego Bogiem.  I dlatego słowa Piotra rozlewają się w sercach słuchaczy Duchem Świętym. Jego słowo wydaje owoc w postaci przyjęcia chrztu przez Korneliusza i przebywających w Jego domu krewnych i przyjaciół.

Piotr głosi Jezusa z mocą, każdym słowem wskazuje na Jezusa. On nie głosi siebie. „Wstań, ja też jestem człowiekiem” (Dz 10, 26) – powie do Korneliusza, który na znak szacunku, oddał mu pokłon. On głosi Jezusa! Wsłuchując się w kazanie Piotra usłyszymy opowieść o dobroci naszego Pana, o Jego miłości do nas, aż do śmierci na drzewie Krzyża, o Jego Zmartwychwstaniu i ofiarowanym nam przebaczeniu naszych win, czyli o tym, jak Bóg, w Osobie Jezusa – „okazał ludom swe zbawienie” (por. Ps 98, 2). Niosące Ducha Świętego słowa Piotra owocują głębią radości w sercach słuchaczy. Bo czyż to nie radość sprawia, że wielbią oni Boga?

W Ewangelii Jezus mówi do każdego z nas: „Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili (…)” (J. 15, 16). Wcześniej Jezus pokazuje nam, że istotą Jego relacji z Ojcem jest miłość. Do udziału w Boskiej miłości Ojca i Syna zaprasza także każdego z nas.

Kiedy  wsłuchujemy się w głos Jezusa, gdy poprzez zachowywanie Jego przykazań, pełnimy Jego Wolę, wtedy stajemy się przyjaciółmi Boga. To w przyjaźni z Nim rodzą się dobre owoce naszych słów,  czynów i modlitw.

Wracam do pytania postawionego na początku: Co to znaczy „dobry” tekst, kazanie, homilia?

„Dobry” to taki, który wyrasta z serca zjednoczonego z Bogiem – zapisany przez Boga w sercu autora, nim ten zdążył przelać go na papier, czy wygłosić. „Dobry” to zrodzony z modlitwy, z wsłuchiwania się w Ducha Bożego działającego w głębi serca. „Dobry” to ten, który wzrok czytających/słuchaczy kieruje na Jezusa, ukazując odbiorcom wielkość Jego Miłości, jaką darzy On każdego człowieka. Poprzez dobry tekst (kazanie, homilię) Duch Święty dotyka serc słuchaczy, pobudzając ich do wdzięczności za dar Dobrej Nowiny przemieniającej serca wszystkich (wiernych i pogan) i zdolnej  uczynić je miejscem uwielbienia Boga.

„Dobry” tekst jest dobrym owocem, który karmi wszystkich: tych, dla których jest pisany, ale także piszącego. I kiedy przyjdzie zwątpienie, bądź trudne doświadczenie, wtedy tekst stanie się świadectwem otrzymanej Łaski, świadectwem działania Boga w duszy człowieka, świadectwem wybrania i powołania do przyjaźni z Bogiem.