Śmierć i życie – to dwa stany związane z naszym istnieniem. Jest rzeczą naturalną, że człowiek, w odróżnieniu od zwierząt, to ciało i dusza. W naturę człowieka wpisana jest, po grzechu pierworodnym, skłonność do zła, skłonność do popełniania grzechu. Stan duszy po grzechu to stan jej śmierci. Ale w człowieku istnieje silna potrzeba życia. Podświadomie każdy z nas wyczuwa więc potrzebę odnawiania się. Wewnętrzna, duchowa tęsknota za potrzebą życia, występuje w każdym człowieku, nawet u ateisty. Wypełnienie tych dążeń i tęsknot następuje dopiero w chrześcijaństwie.
Wy jesteście światłem świata, wy jesteście solą ziemi (por. Mt 5,13-16), wy jesteście zaczynem (por. Mt 13,33).
Przeżywaliśmy niedawno tajemnicę Paschy. Trwając nadal w radości zmartwychwstania Jezusa, przeżywamy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Za tydzień uroczystość Zesłania Ducha Świętego a później Najświętszej Trójcy i Bożego Ciała. Każda z tych uroczystości w roku liturgicznym zasługuje na uwagę. Jednak Zesłanie Ducha Świętego nabrało szczególnego znaczenia w formowaniu się, w powstawaniu Kościoła powszechnego.
Dzisiaj nie każdy spełnia warunki na chrzestnego. Związane jest to z kryzysem wiary wśród katolików. Dlatego uważam, że koniecznym jest zwrócenie uwagi na tą posługę w Kościele - jest to miła ale zarazem odpowiedzialna posługa. Niniejszy tekst próbuje określić z czym wiąże się rola chrzestnego oraz skąd wzięła się ta funkcja w Kościele.
W Kościele katolickim ostatnią niedzielę roku liturgicznego obchodzi się uroczyście, gdyż w tą niedzielę przypada Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Wiara w królowanie Chrystusa była obecna w Kościele przez wieki i wiele Kościołów chrześcijańskich (katolicy, anglikanie, prezbiterianie, luteranie, metodyści) obchodzi to święto bardzo uroczyście.
W okresie adwentu Kościół wspomina w dniu 6 grudnia św. Mikołaja, biskupa. Któż z nas, będąc małym dzieckiem, nie wyczekiwał z niecierpliwością wigilii 6 grudnia? Dzień ten miał dla każdego niezwykły blask i ciepło, choć nieraz już srożyła się zima. Św. Mikołaj przychodził grudniowym wczesnym wieczorem z długą siwą brodą, ubrany w biskupie szaty, z workiem prezentów. Dary były dawniej skromne, bo czasy zaraz po wojnie należały do ciężkich, lecz każdy był z prezentów zadowolony. Dziś, choć niejednemu z nas już siwizna przyprószyła skronie, w ten wieczór grudniowy wracamy do lat dzieciństwa, do domu rodzinnego, do ciepła i radości, do spojrzenia matczynych oczu i te marzenia z przeszłości urealniamy w radości swych dzieci lub wnuków. Skąd wziął się ten zwyczaj darowania prezentów i kim był ów święty?
