Gdy Chrystus szedł drogą krzyżową, nie wyręczał Go Ojciec ani nie unosił nad ziemią Duch Święty.
Rozdział: „Oderwanie się – pozostawić wszystko i wyruszyć w drogę”
Podczas porannej Eucharystii w Domu Świętej Marty papież Franciszek skoncentrował się na spotkaniu Jezusa ze swymi rodakami, mieszkańcami Nazaretu, o którym mówi zaproponowana przez dzisiejszą liturgię Ewangelia św. Łukasza (Łk 4,16-30). Zauważył, że Nazarejczycy podziwiali Jezusa, ale spodziewali się po Nim czegoś niesamowitego: chcieli cudu, chcieli widowiska, aby w Niego uwierzyć. Dlatego Pan Jezus powiada, że nie mają wiary, a ci unieśli się gniewem, porwali Go z miejsca, wyrzucili z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, aby Go strącić, ażeby Go zabić.
Przypominam sobie wydarzenie, które miało miejsce, gdy byłem w nowicjacie. Dawniej panował taki zwyczaj w zakonie, że jeśli brat popełnił wykroczenie przeciwko życiu zakonnemu, to nawet jeśli nie wiedział o tym przełożony, szedł i prosił go o karę za to wykroczenie (w języku zakonnym tzw. culpa, z łacińskiego – wina).
Bazylika Grobu Pańskiego w ciągu wieków swojego istnienia doświadczała zniszczenia nie tylko z powodu wojen, ale i kataklizmów naturalnych. Z tego powodu nie można zorientować się, jak naprawdę wyglądało to miejsce w czasach Jezusa. Samo wnętrze komory grobowej także było zniszczone, dodatkowo obudowano je kaplicą.
