Na moim fejsbuku wisi zapożyczony obrazek z brodzącą w kałużach dziewczynką, podpisany: “W życiu nie chodzi o unikanie każdej burzy, ale o wyrobienie w sobie umiejętności tańczenia w deszczu”.

To ciągle sztuka przeze mnie nieopanowana, bo o ile w czasie zwykłego deszczu potrafię tańczyć – zwłaszcza, gdy suchy dom jest tuż, tuż- o tyle odróżniam deszcz od burzy, która jest nieprzewidywalna i niebezpieczna. Przyznaję, że nie stanę w jej trakcie ani na wzgórzu, ani na polu, ani pod drzewem, a jeżeli już potańczę, to w pokoju, zerkając najwyżej przez okno.

 

Burz w moim życiu zawsze było dużo. Urodziłam się z nienajlepszym zdrowiem, w niebogatej rodzinie, więc żyję z łaski Pana. Nie zawsze anioły zgadują moje myśli i zjawiają się, zanim pojawi się duży problem, jak wtedy nad jeziorem. Nie zawsze też mogę tańczyć w czasie burzy w suchym i bezpiecznym pokoju. Pamiętam, jak kiedyś szłam szybkim krokiem, skulona, ochlapywana przez przejeżdząjące ulicą samochody, bojąc się uderzenia pioruna. Choć miałam na sobie elegancką sukienkę, a na nogach pantofelki, ani mi był w głowie taniec! Dotarłam w bezpieczne miejsce spłakana, zmarznięta, z poobcieranymi do krwi stopami.

Dotarłam tam z łaski Pana!

 

Wiem, że można wędrować, gdy wokół szaleje burza, można większość życia być ochlapywanym błotem i spychanym na pobocze. Może nawet czasem w burzę, jeżeli ona trwa i trwa, zatańczyć? Święty Zygmunt Szczęsny Feliński spędził na wygnaniu, w Jarosławiu nad Wołgą 20 lat, potem zesłano go na drugie wygnanie na Podole do Dźwiniaczki, gdzie mieszkał 12 ostatnich lat swojego życia. Nauczył się szukać bezpieczeństwa nie w ciepłych pokojach, ale w niebie.  I dotarł do nieba z łaski Pana! Pisał: “Błogosławiony to krzyż, co zamiast do ziemi przygniatać, od ziemi owszem odrywa i wzrok duszy wciąż ku niebu podniesiony trzymać rozkazuje. Łzy, co krzyż taki wyciska, nie są łzami zgryzoty i rozpaczy, ale wdzięczności tylko, skruchy i miłości...”

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

 

fot. Treehouse1977/Flickr.com