Bóg był z chłopcem (synem Abrahama i niewolicy egipskiej Hagar), który rósł, pozostając na pustyni, i z czasem stał się łucznikiem. (Rdz 21, 20)

W owym czasie Abimelek (...), powiedział do Abrahama: Bóg jest z tobą we wszystkim, co czynisz. Przysięgnij mi więc teraz na twego Boga, że nie dopuścisz się żadnej zdrady (…) (1 Rdz 21, 22-23)

 

Z powyższych fragmentów wynika, że co prawda nie dostrzegamy bezpośrednio samego Boga, lecz potrafimy rozpoznać z kim Bóg jest. W przedziwny, nie do końca zrozumiały sposób fascynuje nas taki człowiek i do siebie przyciąga, budzi w nas zaufanie i jednocześnie szacunek, jego obecność dodaje nam siły, rozświetla prawdę, zauważamy jego wzrost i dojrzewanie… Trudno mi to opisać, chyba dlatego, że są to już owoce działania bliskości Boga – działania w tym człowieku i przez niego.

Czasem chyba zauważamy to też w sobie. Są takie chwile, gdy otwieramy się na Boga tak bardzo, że jest z nami. Chwile szczęścia, wewnętrznego pokoju, wolności.