Kiedy Abram miał już dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał mu się we śnie Jahwe i powiedział: Ja jestem Bóg Wszechmocny. Chodź zawsze drogą, którą ci wskażę, i bądź sprawiedliwy (Mo 17, 1)

Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. (Mo 17, 7)

 

Wzrusza mnie ta aktywność Boga w kierunku Abrahama. Z własnej woli zgłasza się do niego i przypomina o sobie, potwierdza swoją wszechmoc i namawia go do przymierza, a więc jedności z Nim, a to wszystko po to, żeby móc być jego Bogiem i Bogiem jego potomstwa.

Naszym Bogiem.

Odczytuję w tym zabieganie i troskę o nas. Bóg wyznaje, że nas chce, że chce naszej bliskości, złączenia z nami. Tak jakby wyciagał do nas swoją ojcowska rękę.

Myślę, że dopiero, gdy ją dobrowolnie przyjmiemy, będziemy zdolni spełnić nasze przeznaczenie, które Bóg ujawnił Abrahamowi: „Chodzić drogą, którą nam wskaże, i być sprawiedliwym“...