Mądrość bowiem jest duchem, który miłuje człowieka, … (Mdr 1, 6)

 

Wzruszyło mnie to zdanie… Bo jeśli go miłuje, to pragnie się z nim zjednoczyć, to szuka w nim dla siebie miejsca i swojego wyrazu…

Człowiek mądry jest więc cały przesiąknięty rzeczywistością, czystym realizmem, prawdą - jest cały z niej „zbudowany“. Nie jestem pewna, czy może być to stan trwały, ale na pewno potrafi go raz na jakiś czas osiągać.

Wynika z tego, że mądrość jest szczególnym sposobem naszego udziału w świecie, tym, co nas z nim duchowo łączy i jednocześnie odróżnia od innych jego części. Jestśmy uzdolnieni świadomie rozpoznawać i dobrowolnie konkretnie w naszym życiu wyrażać prawa stworzenia, istnienia, natury.., prawa Boże.

Ale… musimy je kochać. Odwzajemniać ich miłość do nas. „Musimy“ - rozumiane nie jako próbujący nas kontrolować nakaz, lecz jako wynikający z natury istnienia warunek tego cudownego uzdolnienia.