To Duch daje życie - ciało nie przydaje się na nic. Słowa, które do was wypowiedziałem, są właśnie Duchem i życiem. (J 6, 63)

 

To słowa Jezusa do nas. Mówią mi, że Duch jest dawcą życia, i że je nieustannie odnawia, zasila, uzdrawia i podtrzymuje w naszym ciele, które bez niego „nie przydaje się na nic“.

Jeśli chcemy, możemy świadomie kierować uwagę na stan Ducha w nas, na to, jak wpływają na niego myśli, obrazy, słowa i sytuacje, z którymi się spotykamy, lub które sami stwarzamy – rozpoznawać, czy go wzmacniają, czy osłabiają, a więc czy nas szerzej otwierają, czy zamykaja na Boga, który jest jego źródłem. Możemy w ten sposób przejąć odpowiedzialność za nasze życie.

Ciało ubogie w Ducha robi się ociężałe i bolesne, twarz traci swój naturalny wyraz, a oczy – blask. Takie ciało nie potrafi być piękne, cierpi i powoli umiera.

Ciało pełne Ducha, jego wygląd, działanie i wybrzmiewające z niego słowa są żywym wyrazem Boga w nas. Wyrazem miłości.