(…) To bowiem, co niewidzialne, Jego wieczna moc i bóstwo, są widzialne od stworzenia świata przez to, co stworzone (…) po poznaniu Boga, nie oddali Mu chwały ani nie podziękowali jako Bogu, lecz w swoim powątpiewaniu stali się niezdolni do poprawnego myślenia, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności. (Rz 1, 19-21)

Jak wielu osłupiało na Jego widok - tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi - tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego. (Iz 52, 14-15)

 

Wyczytuję z tych fragmentów, że pojmowanie jest naszą odpowiedzią.

Dlatego potrzebujemy do niego nie tylko zmysłów i rozumu, ale i czystego, otwartego serca: najpierw rozum rejestruje i porządkuje dostarczone mu przez zmysły fakty, a potem serce reaguje na nie, co nas wewnetrznie przemienia, czyniąc bardziej prawdziwszymi, dojrzalszymi…

Właśnie ta wewnętrzna trwała przemiana jest spełnieniem uprzedniego poznania, jest jego celem i sensem.

Takie dwustopniowe poznawanie, czyli pojmowanie (lub roz-poznawanie), zmierza więc do coraz pełniejszego zcalenia nas - naszego myślenia, odczuwania i działania - z rzeczywistościa, z Prawdą, z Bogiem. To nasza droga powrotu do Niego. Nasze uzdrawianie.