Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? - Dobrze czynisz; ale demony też wierzą i drżą. A czy chcesz przekonać się, słaby człowiecze, że wiara bez uczynków jest bezowocna? Czyż praojciec nasz Abraham nie dzięki uczynkom został usprawiedliwiony, złożywszy syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym? Widzisz więc, że wiara współdziałała z jego uczynkami i dzięki uczynkom stała się doskonałą. (Jk 2, 19-22)

 

Ten fragment mówi mi, że wiara w odniesieniu do Boga jest doskonała, gdy zawiera w sobie zaufanie Mu, a więc gdy jako stworzenie nie tylko wierzę w Jego istnienie jako mojego Stwórcy, ale też wierzę Jemu - Jego sprawiedliwości, miłosierdziu i miłości.

Z takiego istniejącego we mnie pierwotnego zufania rodzi się gotowość do coraz pełniejszego poznania Bożego prawa i postępowania według niego. Wtedy moja wiara może zacząć owocować mądrością i dobrymi uczynkami.

Ufność posiada więc wielką moc uzdalniającą nas do dobrowolnego posłuszeństwa Bogu i jednocześnie powodującą, że sprawia nam ono radość. Nie tylko dlatego, że służy nam samym, ale też z powodu skierowanych ku Niemu, jako Dawcy tego prawa, wdzięczności, podziwu i uwielbienia oraz z miłości do wszystkiego, co stworzył.

Wydaje mi się, że nasza ufność jest zawsze bardzo blisko wdzięczności, i że nazwajem się one wzmacniają łącząc nas z Bogiem. Po to, żebyśmy owocowali i z miłością żyli.