„Uniżcie się więc pod potężną ręką Boga, aby was wywyższył w odpowiednim czasie.“(1P 5,5-7)

 

Wydaje mi się, że dzisiaj to wezwanie dogłębnie zrozumiałam oraz na nie odpowiedziałam - przed nieprzyjemnym i ryzykownym badaniem lekarskim, które budzilo we mnie wielki lęk...

W poczekalni, po krótkim czasie „uniżyłam się pod pod potężną rękę Boga“, czyli się jej poddałam, rozpoznając w swojej bezsilności wyraźnie, że to On (a nie ja) ma w stosunku do wszystkiego stwórczą, rozstrzygającą i jednocześnie kierowaną miłością moc. Poczułam wtedy nagle rozlewający się we mnie spokój, a w nim własną, ufną zgodę na to, co jest i co się stanie, która, ku mojemu zaskoczeniu, włączyła mnie w otaczającą rzeczywistość.

I przestałam się bać, bo nie byłam już sama.