„Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności.“ (Ha 2,4)

 

Ten fragment mówi mi, że jako ludzie możemy istnieć na dwa sposoby: albo powoli ginąć, czyli zabijając własne życie nieprawdą (grzechem), albo sprawiedliwie, czyli w wierności prawdzie przemijając...

I że jest między nimi wielka różnica.

W pierwszym przypadku z czasem nam życia ubywa i zaczyna się w nim rozrastać pustka. W drugim, pomimo naszego widocznego starzenia się, życia jest w nas ciagle tyle samo, zmienia ono jedynie swój charakter: przenosi się stopniowo ze sfery cielesnej do sfery duchowej, by w chwili śmierci całkowicie opuścić ciało i złączyć się z Bogiem (swoim Źródłem i Dawcą). Wtedy staje się życiem wiecznym.

Przemijajmy coraz głębiej kochając.