„...cały świat niech się Go lęka i czcią Go otacza“ (Ps 67,8)

 

Jeśli to zrobi, nie będzie już w nim grzechu i zła, a zamiast nich - sprawiedliwe, wolne od cierpienia Królestwo Boże. Na ziemi i w nas ludziach.

Bo taki lęk przed Bogiem, połączony z Jego czcią, jest chyba najwłaściwszą, błogosławioną formą lęku, oraz pierwotnym i prawdopodobnie jedynym lękiem, który był odczuwany przez pierwszych ludzi w Ogrodzie Eden zanim zgrzeszyli.

Jest on dla mnie odczuwaniem niepojętej wyższości, wielkości i mądrości, a także stwórczej władzy i wszechmocy Boga, które zawiera w sobie Jego absolutna, wieczna miłość… Jest moim onieśmieleniem, podziwem i szacunkiem wynikajacymi z rozpoznania, że wszystko, co istnieje, co mnie otacza, czym jestem i co posiadam, od Niego pochodzi i Jemu zawdzięczam.

To moja ufna żależność od Niego. I lęk przed utratą jej.