„Dziękujcie Panu! Wzywajcie Jego imienia, rozgłaszajcie wśród narodów Jego dzieła. Śpiewajcie i grajcie Mu, opowiadajcie o Jego cudach! Chlubcie się Jego świętym Imieniem, niech raduje się serce szukających Pana! Rozmyślajcie o Panu i Jego mocy, szukajcie zawsze Jego oblicza! Pamiętajcie o cudach przez Niego zdziałanych, o Jego znakach i sądach ust Jego,..“ (Ps 105,1-5)

 

Kto rozpoznaje oraz wyczuwa w rzeczywistości nieustanną obecność Boga, a więc nosi ją w umyśle i w sercu, ten na pewno sam z siebie i spontanicznie wszystko to naprzemiennie spełnia: dziękuje Bogu, wzywa Jego imię, z radością rozmyśla, opowiada i śpiewa o Jego mocy, cudach, znakach i sądach...

Ten nie jest oddzieloną od „macierzystego lądu“, pozornie samowystarczalną „wyspą“, lecz „półwyspem“ mającym naturalne, trwałe i żywe połączenie z Nim. Ten jest zarówno Jego dzieckiem jak i Jego częścią.

Dlatego też jest podobny do Niego.