"Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie."

(Mt 11,28-30)

Czuję, że w tych słowach Jezus wzywa nas do uniwersalnej, skierowanej ku życiu i rzeczywistości, cichej i pokornej miłości, której On jest źródłem i doskonałym przykładem. Jednocześnie objawia jej ważne przeznaczenie – bycie odpowiedzią na doznawane przez nas trudy i obciążenia, cierpienia, lęki i śmierć...

Dzięki niej nie jesteśmy bezbronnie poddani ich mocy i nasza duchowa tożsamość nigdy nie ulegnie całkowitemu zniszczeniu, a nasze życie - zablokowaniu. Miłość odpiera, koi i wyrównuje wszelkie dosięgające nas destrukcyjne wpływy: całkowicie lub przynajmniej na tyle, byśmy umieli je wytrzymać i kiedyś wyzdrowieć.

A więc dla człowieka nie jest ona jedynie najgłębszym doświadczaniem kogoś drugiego, ale jest też sposobem jego własnego, jednoczącego się z prawdą istnienia i przetrwania. Lekkością i radością jego życia.