Źle się czuję. Fatalnie wręcz. Jakoś jeszcze chodzę, ale...

To już z przerwami trwa drugi tydzień. Niby nic wielkiego, po prostu jakieś przeziębienie pewnie - bo lekko podwyższona temperatura pojawia się tylko, jak nieopatrznie się stojąc na dworze przechłodzę - ale jednak. Poza tym słabość jakaś, czasami jakiś atak kaszlu, problemy żołądkowe... Pewnie czas byłby do lekarza, ale nie bardzo chciałem. W pracy ważne spotkanie. Dziś. To znaczy miało być. Zostało odwołane. Bo mój kat też się pochorował. Wcześniej, ale nie dał znać, czy dziś już będzie. Widać nie dał, bo spotkanie odwołano dziś. No i ręce opadają. Gdybym wiedział, to bym też pozwolił sobie na chorowanie...

Alegoria życia. Życiowych postaw. Jeden uważa, ze wokół niego wszystko się kręci i oczywistym jest, że do niego wszyscy się dostosują. Drugi dla wspólnej - ponoć - sprawy na drugi plan odłoży troskę o zdrowie, gdy ma jeszcze sił na tyle, żeby do lekarza nie iść. Zderzenie racji jednego i drugiego, zwłaszcza gdy nie wchodzi w grę zdemaskowanie egocentryzmu adwersarza, z góry do przewidzenia. "Jak ty to sobie wyobrażasz" nie jest żadnym argumentem. Podobnie jak "zadam ci tylko jedno pytanie". To tylko odwrócenie uwagi od tego, za czym się nie zawsze rozsądnie obstaje, by to adwersarz musiał, najczęściej ad hoc, znaleźć argumenty dla swojego sprzeciwu wobec przedstawionych mu tez albo sam, też ad hoc, przedstawił plan, do którego nie można będzie można mieć żadnych wątpliwości.

Nie doceniałem wartości znajomości technik socjotechnicznych - nie wiem czy to się tak nazywa, gdy chodzi o relacje między konkretnymi osobami, ale coś w tym stylu. Zdążyłem zapomnieć, że już parę razy coś takiego wobec mnie stosowano. Znacznie więcej było zwyczajnych, choć nieraz burzliwych rozmów... Ale do tego trzeba, żeby spotkali się uczciwi ludzie, nie ze zwykłym człowiekiem przebiegły, nawykły do knucia gracz.