... czekam...

Za trzy dni porozmawiamy... Tak to mniej więcej brzmiało. Teraz się zastanawiam: czy to już? Czy to w końcu będzie ta chwila, gdy wyprowadzą mnie z celi i poprowadzą na tę stojącą od paru lat przed moim zakratowanym oknem szubienicę? Nie wiem....

Boję się. Chciałbym powiedzieć "nie boję się", ale to nieprawda. Boję się bardzo. I boję się, że jeśli się to strachu przyznam, rozhula się tak, że będzie mi aż niedobrze... Niedobrze ze strachu. Na razie zostało kilka godzin. Potem.... Będzie ich jeszcze kilka? Może 24? Może parę dni Tygodni? Miesięcy? Szubienica już gotowa...