Słucham dawno niesłuchanych piosenek...

Jak to powiedział święty Jan Paweł? "Dziękuję ci oazowo piosenko". Ja musiałbym powiedzieć podobnie. Do innych piosenek. Pomogły mi przetrwać ostatnie cztery lata. Powoli wszystko to odchodzi w przeszłość. Zaczyna sie nowe. Nie wiem co przyniesie, ale co tam. W każdym razie nie zanosi się na powtórkę z tych ostatnich lat... Teraz jestem już innym człowiekiem. Te rany jednak zostawiły blizny. Pewnie nie raz jeszcze się odezwą...

Tak jak blizny zostawiła tamta historia sprzed dwudziestu sześciu lat. Zanim rany się pogoiły minęło przecież lat jedenaście. Zawsze chciałem podziękować tej, przez którą to sie stało. Nie wiem jak to zrobiła. Chyba po prsstu niekłamaną sympatią i życzliwością...

Nie podziękowałem, bo najpierw za długo zwlekałem, a potem... Potem chyba nie chciałem jej sprawiać bólu mówieniem jej o tym, jakim była dla mnie lekarstwem. Może kiedyś bedzie jeszcze okazja...

Idę więc przez życie coraz bardziej pobliźniony. No cóż, trudno. Tak to bywa... Bogatszy o nowe doświadczenia. Może kiedyś znów napiszę coś w stylu impresji z śnieżnej ZT po latach... Kto się domyśli, co znacznie bardziej niż owe urywające się ślady zaprzątało mi wtedy głowę?

Więc idę. A sił coraz bardziej ubywa. Tylko wiatr na drogach, którymi kiedyś szedłem będzie wiał tak samo....