Radość - pisać się nie chce. Smutek - trzeba koniecznie.

Drobiazgi. Tak nic nie znaczące. Poczucie odsunięcia. Poczucie klęski. Kulę się cały. I słucham o bieszczadzkich aniołach. Wiem czemu kocham góry. One niczego ode mnie nie chcą i o nic nie mają pretensji. Wielkodusznie karmią moje oczy, uszy, nos i skórę swoim wdziekiem.

Mam nadzieję, że taki sam jest Bóg...