Dwa dni temu wróciłam z Belgii. Polonia belgijska zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Sobota wieczór - pierwsza Eucharystia niedzielna. Kaplica Polskiej Misji Katolickiej w Brukseli wypełniona do ostatniego miejsca. W niedzielę cztery Msze święte w pięknym 800-letnim kościele Notre Dame de la Chapelle oraz dwie na filiach: w Leuven oraz kościele Notre Dame de la Joie w dzielnicy Anderlecht. Frekwencja podobna. Kościoły te są wynajmowane przez Polaków na niedziele i święta. W Notre Dame de la Chapelle odprawiane są aż cztery Msze św. jednego dnia. Siostry pracujące w PMK mogą nawet dekorować kościół „po swojemu” i Belgowie nie mają nic przeciwko. Byłam zdumiona ich otwartością, bo – jak by nie patrzył – świątynia należy do nich. I tak, z ogólnie pozytywnym odbiorem zastanej w Brukseli sytuacji zapytałam, ile w takim razie odprawia się tam w niedzielę „belgijskich” Eucharystii, dla tamtejszych parafian. I tu mój optymizm został brutalnie ucięty, kiedy usłyszałam, że… ZERO! Jak to zero – spytałam – przecież to nie możliwe… W sumie, jest jedna Msza św. niedzielna w sobotę wieczorem – padła odpowiedź – ale przychodzi na nią jakieś 20 osób, dlatego ksiądz odprawia ją w małej bocznej kaplicy. Czyli główne wnętrze kościoła jest przez nich właściwie nie używane. No, może jeszcze tylko jako muzeum…

Nie chcę, aby ten tekst został odebrany, jako kolejne biadolenie nad duchowym stanem Europy. Sama się o tym nasłuchałam i naczytałam mnóstwo, ale kiedy widzi się to na własne oczy, jakoś nie można pozostać obojętnym… To, co napisałam powyżej, może nas nastrajać do myślenia w kategoriach starszego brata, z przypowieści o synu marnotrawnym – że jako Polacy jesteśmy lepsi, bo „u nas ciągle kościoły pełne” (nawet na emigracji). To też nie tak. Uważam, że dostępujemy po prostu ogromnej łaski i za to powinniśmy być wdzięczni. Jednak nie mogę przestać myśleć także o tych Belgach - moich braciach - którzy gdzieś tam tą łaskę bycia z Bogiem zagubili. Nie mogę przestać myśleć o Jezusie z kaplicy w  Notre Dame de la Chapelle, który często pewnie pozostaje samotny… Boli ta myśl, ale też przynagla do modlitwy, wynagradzania…