III Niedziela Adwentu to niedziela radości. Mamy powody, by się cieszyć: Pan jest blisko. Co więcej – w niedzielnej Ewangelii usłyszeliśmy słowa Jana Chrzciciela: Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała (por. J1, 26-27).

Słowo Boże zawsze przychodzi do nas z obietnicą i z wezwaniem. Jaka zatem obietnica i jakie wezwanie naznaczają początek kolejnego tygodnia adwentowego czuwania? Obietnica, to oczywiście zapewnienie o bliskości Jezusa (pośród was stoi Ten…), a wezwanie… Tu pewnie każdy powinien sam wsłuchać się w to, do czego słowo go zaprasza. Niemniej jednak można stwierdzić, że pewne wezwanie kryje się już w tym samym, wyżej cytowanym zdaniu: którego wy nie znacie… Może zatem jest to zaproszenie by Go poznawać? Dla mnie przynajmniej na pewno. Świadomość, że Pan jest pośród mojej wspólnoty, pośrodku mojego życia, napawa radością, ale już następne słowa stawiają pytanie, czy Go rozpoznaję, skoro Go nie znam…

Jakie zatem są „wytyczne” na kolejny tydzień Adwentu? Wkładając całą gorliwość, dodajcie do wiary waszej cnotę, do cnoty poznanie, do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność, do pobożności przyjaźń braterską, do przyjaźni braterskiej zaś miłość. Gdy bowiem będziecie je mieli i to w obfitości, nie uczynią was one bezczynnymi ani bezowocnymi przy poznawaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Komu bowiem ich brak, jest ślepym - krótkowidzem, i zapomniał o oczyszczeniu z dawnych swoich grzechów. Dlatego bardziej jeszcze, bracia, starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór! To bowiem czyniąc nie upadniecie nigdy (por. 2P 1, 5-10).