Czytając 4 rozdział Ewangelii św. Jana poznajemy kobietę - Samarytankę, która jest proszona przez Jezusa, by dała mu się napić wody. Rozmowa która sie później między nimi wywiązuje, toczy się z początku na błahy temat dotyczący wody i samego jej technicznego sposobu  nabierania ze studni. Później jednak przechodzi w stan bardziej poważny i bardziej filozoficzny. Jezus zaczyna porównywać wodę ze studni, która podczas upału bardzo gasi pragnienie, z wodą życia, która jest pojęciem trochę mglistym i niezrozumiałym dla kobiety, ale jak się okazuje dość realistycznie przedstawionym przez Jezusa.

Zastanawiam sie, czy w dzisiejszych czasach, gdyby każdy z nas znalazł by się w sytuacji Samarytanki i spotkał by jakiegoś wędrowca na drodze, który mówił by nam, że jest kimś, kto przyszedł by nas zbawić, łatwo uwierzylibyśmy? Wydaje mi się, że chyba nie, że potraktowalibyśmy go jak kogoś, któremu pomieszało sie w głowie i opowiadając o sobie i o świetlanej przyszłości jaka nas czeka, chce nas naciągnąć na coś i przygotowuje jakiś przekręt.

Nie tak łatwo chyba też było wierzyć ludziom z epoki Jezusa. Nie trzeba się dziwić, że nie wszyscy poszli za nim i nie wszyscy od razu stali sie chrześcijanami. Człowiek jest z natury rzeczy istotą dość przekorną i ma skłonności do tego by robić odwrotnie niż to mówią  ustalone zasady. Więc jeśli sie kogoś do czegoś namawia, to musi ten namawiający liczyć się z tym, że nie zawsze spotka się ze zrozumieniem. W czasach na współczesnych takie przekonywanie do swoich racji kojarzy nam się z zachłannym namawianiu na kupno różnych towarów, na zrobienie sobie np. nowych drzwi, czy wzięcie kredytu bankowego na super atrakcyjnych warunkach. We współczesnym naszym życiu zanika bowiem rozumienie duchowego charakteru próśb i namawiań, myśli się raczej o ich materialnym i typowo komercyjnym charakterze.

Świat się zmienia, a my razem z nim. Szkoda tylko, że ten materializm w taki sposób nas szybko opanywuje ...