(1)Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. (2) Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. /…/(4) Kiedy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez Kościół, Apostołów i starszych. /…/ (5) Lecz niektórzy nawróceni ze stronnictwa faryzeuszów oświadczyli: Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego. (6) Zebrali się więc Apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę. (7) Po długiej wymianie zdań przemówił do nich Piotr/…/12) Umilkli wszyscy, a potem słuchali opowiadania Barnaby i Pawła o tym, jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan. (13) A gdy i oni umilkli, zabrał głos /…/(22) Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. (23) Posłali przez nich pismo tej treści: Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. (24) Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, (25) postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, (26) którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. (27) Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. (28) Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. (29) Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi! (30) Wysłannicy przybyli więc do Antiochii i zwoławszy lud, oddali list. (31) Gdy go przeczytano, ucieszyli się z jego pocieszającej treści.

Paweł i Barnaba idą do Jerozolimy, gdyż uważają, że dla rozwiązania sporu w gminie antiocheńskiej konieczne jest odwołanie się do autorytetu Piotra i innych Apostołów. Najwyraźniej zdają sobie sprawę, że różnica zdań, która powstała w tej gminie ma fundamentalne znaczenie dla przyszłości Kościoła. Wyznawcy spierają się o zachowanie prawa mojżeszowego. Niektórzy członkowie wspólnoty uwierzyli jakimś kaznodziejom, którzy głosili, że zachowanie obrzezania i innych norm Prawa Żydowskiego obowiązuje również chrześcijan. Okazało się, że sprawa nie jest taka prosta bo i wśród Apostołów nie było początkowo w tej kwestii jednomyślności. Dyskusja była bardzo burzliwa ale w końcu znaleziono właściwą odpowiedź i wysłannicy przekazali ją braciom z Antiochii.

W opowieści o rozwiązaniu sporu w Antiochii są zawarte bardzo istotne porady- zauważmy po pierwsze, jaką funkcję pełnią Apostołowie i Jerozolima. To do nich udają się Paweł i Barnaba, gdy napotykają problem o znaczeniu fundamentalnym, ich odpowiedź zostaje przyjęta jako ostatnie słowo w sporze- a więc Jerozolima była ostatnią instancją, „Hierosolyma locuta, causa finita” chciałoby się powiedzieć. Dziś tę funkcję pełni Rzym. Jeżeli więc mamy do czynienia z problemem doktrynalnym albo czyjąś nauką budzącą wątpliwości, niepokój lub wywołującą zamieszanie- dowiedzmy się co o tym mówi Stolica Apostolska, w ostateczności sami zadajmy pytanie i uznajmy wywodzącą się z Biblii zasadę „Roma locuta, causa finta” choćby nam się nie za bardzo podobało to, co Kuria mówi. To najlepsza rada, jakiej można udzielić zagubionym w różnego rodzaju wątpliwych dysputach.

Zwróćmy też uwagę też, w jaki sposób Apostołowie udzielają odpowiedzi. Po pierwsze po jej przemodleniu i głębokiej rozwadze. Wiemy doskonale, że w tej kwestii nie byli  jednomyślni, ale nawet jeżeli były między nimi spory nie ujawniali ich publicznie aż do podjęcia decyzji co do której byli pewni, że jest zgodna z nauką Jezusa, a co za tym idzie, ze zdrowym rozsądkiem. To kolejna istotna rada biblijna- dla dobra dusz, nie zawsze sprawnych i elastycznych umysłów, a także dla dobra Kościoła i osobistego dobra dyskutantów nie powinno się bez koniecznej potrzeby upubliczniać dyskusji o sprawach trudnych- to niczemu dobremu nie służy, jest to jawność źle pojęta i nie tylko niepotrzebna ale i szkodliwa.

Formuła, jakiej użyli Apostołowie przy oznajmianiu odpowiedzi jest również godna uwagi: „Postanowiliśmy Duch Święty i my…” Po pierwsze- jest to  wywyższenie ludzkiego rozumu- Apostołowie są partnerami Ducha Świętego! Ale jednocześnie jest On na pierwszym miejscu- bynajmniej nie przez uprzejmość, człowiek musi sam podejmować decyzje- jednak słuszne i trafne podejmie tylko pod natchnieniem Ducha Świętego. Wtedy będą one całkowicie zgodne z wolą Boga i Prawdą. I tu kryje się kolejna rada biblijna: jeżeli chce się sprawy rozeznać prawidłowo nie należy zaczynać od własnego rozumu ale od poddania się działaniu Ducha Świętego, to znaczy od uznania własnej  niedoskonałości i pozbycia się pychy, czyli od tego, o czym zapomnieli członkowie wspólnoty w Antiochii, a co na chwilę zdarzyło się nawet Pawłowi i Barnabie (jak widać przydarzyć się to może każdemu), ale o czym doskonale pamiętali Apostołowie, i to oni swoim rozsądnym, a przede wszystkim zgodnym z nauczaniem Jezusa postanowieniem nie tylko rozstrzygnęli gorszący spór ale i zapobiegli groźnemu rozłamowi w gminie.

Ten fragment Dziejów Apostolskich zawiera rady dla każdego chrześcijanina ale powinien być szczególnie rozważany i przemyślany przez tych, którzy mają ochotę wdać się w dyskusję doktrynalną lub dotyczącą kwestii dyscypliny albo sposobu podejmowania decyzji  w Kościele.