Czy kościół jest potrzebny w drodze do Jezusa? Dlaczego mam „wierzyć” w księży, skoro Jezus sam wszystko objawił?  W domu też mogę być blisko Boga.  Takie i podobne teksty dość często można usłyszeć na ulicy czy przeczytać w Internecie. Czy takie myślenie jest dobre?

Pierwsza i najważniejsza sprawa dotyczy tego, czy księża istnieli od zawsze? Przede wszystkim trzeba sobie uświadomić, że Jezus już na początku swojej drogi powołał swoich pomocników, a tak o tym mówił:

„Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. 2 Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.” (Łk 10, 1-2)

„A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. 37 Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. 38 Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo»” (Mt 9, 36-38)

Korzystając z dorobku innych:

„Apostołowie, po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Jezusa, głosili Słowo Boże i budowali Kościół, stanowiąc w Nim Jego filary. Czytamy w Dziejach Apostolskich, że chrześcijanie "trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach" (Dz 2,42). Wkrótce, ze względu na wzrost wiernych, wybrali oni "siedmiu mężów" (...), cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości" i "modląc się włożyli na nich ręce", czyniąc ich diakonami, by "obsługiwali stoły" (por. Dz 6,1-6). Apostołowie mianują także, przez włożenie rąk, "starszych" (gr. presbiteroi) lub "dozorujących" (gr. episkopoi), aby "kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią" (Dz 20, 28). Św. Ignacy Antiocheński (zm. ok. 110 r.) pisał: "Niech wszyscy szanują diakonów jak samego Jezusa Chrystusa, a także biskupa, który jest obrazem Ojca, i prezbiterów jako Radę Boga i zgromadzenie Apostołów; bez nich nie można mówić o Kościele".” 

(za http://adonai.pl/sakramenty/kaplanstwo/?id=4, 30.11.2016)

Jezus Apostołom nadał kilka bardzo ważnych kompetencji, których my sami (jako wierni) nie posiadamy, a które wynikają z poniższych fragmentów:

• „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. „ (Mk 16, 16)
• „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!” (Łk 22, 19)
• „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20, 23)

Żaden z nas sam się nie ochrzci, nie udzieli sobie Eucharystii ani nie odpuści sobie grzechów.  O ile chrzest dzieje się raz w życiu, to ze spowiedzią i Eucharystią jest inaczej.  Niektórzy mogą się czuć na tyle czyści i wolni od grzechu, że nie chcą chodzić do spowiedzi, nie chcę z tym polemizować w tym miejscu. Jednak pozostaje wciąż Eucharystia. Bez Eucharystii nie będzie zbawienia (sama Eucharystia to jednak za mało), oto tak mówi Jezus:

„Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.” (J 6,  53-54)

Poza tym, jeśli naprawdę kochamy Boga i wierzymy w Niego, to musimy mieć w głowie Jego prośbę: „to czyńcie na moją pamiątkę!” – jak więc mamy odmówić Bogu, gdy On nam nigdy nie odmawia?   Nie zawsze możemy przystąpić do Komunii Św., jednak wtedy możemy uczestniczyć w tym cudzie przemienienia chociaż duchowo, co też jest ważne.

Wniosek jest jeden: o ile modlitwa, rozmowa z Bogiem w domu, w trudnej sytuacji, zawsze w życiu jest dobra wszędzie i nie trzeba do tego być w kościele, to pewne rzeczy dzieją się tylko w kościele za uczestnictwem księży i jeśli chcemy Bogu okazać miłość, to powinniśmy uszanować Jego wolę. Nie idziemy do kościoła, żeby zgadzać się z kazaniem księdza, ale żeby przyjąć Jezusa i wysłuchać Jego słów czytanych w Ewangelii.

/Szukający w Drodze