Czas akcji: lato 2011 Miejsce akcji: Brenna, miejsce gdzie niebo styka się z ziemią. Strumień myśli notowanych na gorąco, zwykle po lekturze wakacyjnych zapisków księdza Jerzego Szymika. chaotyczne, nieogarnięte, moje.

2.08.2011

Chciałoby się to wszystko zatrzymać. Chwilę, promienie słońca na twarzy, chłodny wiatr we włosach, cykanie świerszczy i obecność przyjaciół, bliskość. Ale chęć zatrzymania jest początkiem zachłanności, poza tym nie można stać w miejscu. A więc - zachować, ale tylko w pamięci, w ciągłej gotowości aby iść dalej. Dojrzałość polega na odwadze zostawienia tego, co ważne, aby odkryć to, co ważniejsze. I tak ciągle od nowa...

 

5.07

Miejsce to samo, ale nie takie samo, jak przed laty. te same zapachy, obrazy, dźwięki, atmosfera serdeczna - rodzinna wręcz, a jednak... Czegoś brakuje, coś się skończyło. Magia tego miejsca gdzieś uciekła, zagubiła się między kolejnymi wyjazdami. Taki czas w życiu czy dojrzałość? Wiek? Ale jeśli dojrzałość oznacza brak umiejętności zachwytu tym, co proste, wejścia w tu i teraz, całą sobą, chłonięcia chwili... to ja nie chcę być dorosła. Tylko czy mam jakiś wybór? Czy mogę o czymkolwiek decydować?

Czytam Szymika i jak zwykle nie mogę wyjść z podziwu nad jego umiejętnością łapania chwili, zamykania codzienności w słowa zwykłe i niezwykłe zarazem. Ale... skoro człowiek starszy ode mnie o pokolenie potrafi tak zachwycić się zwyczajnością, to chyba nie ma to związku z wiekiem. A więc jest jeszcze nadzieja :)

 

13.08

Żyć stale myśląc - koszmar. Za mocno koncentruję się na sobie, za dużo przeżuwam i przeżywam., Ale... żyć nie myśląc, bezrefleksyjnie, żyć obok własnego życia - czy to nie byłoby zbyt puste? Gdzie jest ten złoty środek? To pytanie tłucze się po mojej głowie od roku, w różnych wariantach i w różnym natężeniu. Póki co nie czuję, abym choć o krok zbliżyła się do odpowiedzi... Ale też: czy istnieje uniwersalna odpowiedź? Bo przecież: wybrawszy raz, nieustannie wybierać muszę...