O Różańcu

Powody bywają różne. Kiedyś dowiedziałam się od  o. Emilio Cárdenas, że u niego w domu odmawiano różaniec „przez babcię”. Moja mama była bardzo młoda, kiedy zmarła babcia- opowiadał- Na łożu śmierci wymogła ona na mamie obietnicę, że w swojej rodzinie będzie codziennie odmawiała różaniec. Mama poznała później miłego chłopaka, wyszła za niego za mąż. Ten chłopak przejął w dobrej wierze zobowiązanie dane teściowej.

Której nawet nie znał?! - zdziwiłam się. - Nie znał- potwierdził o. Emilio- Nie miał teściowej. Są tego minusy i są plusy- uśmiechnął się szelmowsko, jakby wiedział, o czym mówi-  Ale jego teściowa była obecna w rodzinie przez różaniec!

O. Emilio nazwał to „niewłaściwą motywacją” dla odmawiania tej modlitwy. Dzieci czuły, że  Zdrowaśki klepią z obowiązku. A w tej modlitwie chodzi przecież o Miłość do Jezusa Chrystusa. Pokiwałam głową ze zrozumieniem.

Jednak, gdy później przypominałam sobie tę historię: ojca, który po powrocie z pracy, mimo ogromnego zmęczenia, zbierał małą hałastrę i przesuwał koraliki zręcznymi palcami chirurga (może rzeczywiście zbyt szybko!), widziałam tę miłość, która gdzieś umykała dzieciom. Tak trudno ludziom dotrzymać słowa, nawet tego danego przez samego siebie. Niekiedy spisanie go na papierze też nie pomaga. Po jakimś czasie okazuje się, że „nie tak to sobie wyobrażali” i „nie to mieli na myśli”. Dotrzymać słowa danego przez dziewczynę jej matce, w czasie, kiedy się żadnej z nich nie znało, to dopiero wyczyn! Dziewczynę tę wziąć za żonę razem z jej zobowiązaniem. A żonę, aż tak kochać, że dla niej pamiętać nie tylko o przysiędze małżeńskiej  (która wielu wydaje się ciężarem nie do udźwignięcia), ale dodatkowo przyjąć za swoje jej osobiste przysięgi. A potem iść z nimi przez wszystkie dni aż do końca życia. Co to innego mogło być, jak nie Miłość? :)

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com