Dzisiaj w Kościele po raz pierwszy obchodzimy święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Oczywiście w czwartek. Jakże by inaczej, skoro jest to dzień ustanowienia sakramentu Święceń. Wielki Czwartek oczywiście się przypomina, a za nim całe Triduum Paschalne. Głębia wielka i trudno ją streścić w niewielkiej notce.Chciałabym jednak choć na chwilkę zatrzymać się na fragmencie prefacji dzisiejszej liturgii. Poszatkuję go na pojedyncze zdania, bo wydaje mi się ważne, aby je w pełni dostrzec.

 

- Chrystus nie tylko obdarzył cały lud odkupiony królewskim kapłaństwem, lecz w swojej miłości dla braci wybiera ludzi, którzy przez święcenia otrzymują udział w Jego kapłańskiej służbie.

 

Ciarki przechodzą, gdy się pomyśli o Jego kapłaństwie, o służbie - Ofierze na Krzyżu. Dla braci!

 

- W Jego imieniu odnawiają oni Ofiarę, przez którą odkupił ludzi, i przygotowują dla Twoich dzieci ucztę paschalną.

 

- Otaczają oni miłością Twój lud święty, karmią go słowem i umacniają sakramentami.

 

- Poświęcając swoje życie dla Ciebie i dla zbawienia braci, starają się upodobnić do Chrystusa i składają Tobie świadectwo wiary i miłości.

 

Rozumiem, że jest pewność własnej słabości, grzeszności. Gdzie mi do Chrystusa! …Ale Wy – drodzy kapłani – macie dar sakramentu, przez który zostaliście posłani. Nie poddawajcie się. Współpracujcie, codziennie od nowa.

 

I usłyszałem głos Pana mówiącego: "Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?" Odpowiedziałem: "Oto ja, poślij mnie!".

 

Z darem modlitwy

Mama_Kasia

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

 

fot. Waiting For The Word/flickr.com